Το 1868 ανακηρύχθηκε υφηγητής στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, και κατόπιν έγίνε τακτικός καθηγητής και παρέμεινε στη θέση αυτή μέχρι το θάνατο του.
Η αντιθεσή του προς τη δημοτική γλώσσα είχε σαν συνέπεια να χαρακτηρισθεί αντιδραστικός και να υποτιμηθεί το πλούσιο επιστημονικό του έργο. Στην ιστορία έμεινε η ανάμειξή του στα Ορεστειακά.Παρόλα αυτά δεν δίστασε να βραβεύσει ως εισηγητής σε ποιητικούς διαγωνισμούς έργα γραμμένα στη δημοτική.
Η ιστορία των ομηρικών επών του Μιστριώτη και τα έργα του για τον Πλάτωνα και τις τραγωδίες των τριών τραγικών παραμένουν ακόμη έως σήμερα υποδειγματικά και μοναδικά. Εξαίρετο, ακόμη έργο του θεωρείται ”Η Ελληνική Γραμματολογίά μέχρι της υπό των Τούρκων αλώσεως της Κωνσταντινουπόλεως” που αποτελείται από δύο τόμους που εξέδωσε το 1897. Πρόκειται για μία ιστορία της αρχαίας και μεσαιωνικής λογοτεχνίας που, μολονότι βασίζεται επί το πλείστον σε Γερμανικά κυρίως έργα, είναι μέχρι σήμερα από τις ελάχιστες που εγράφησαν από Έλληνα φιλόλογο.
Χρημάτισε πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, της Εταιρείας των φίλων του Λαού και της Αρχαιολογικής Εταιρείας. Την περιουσία του την κληροδότησε στην Τρίπολη για κοινωφελείς σκοπούς. Με αυτή κατασκευάστηκε το Μιστριώτειο Διδακτήριο όπου στεγάζονται το 1ο Γυμνάσιο και το 1ο Λύκειο Τρίπολης. Στο διδακτήριο αυτό φυλάσσονται τα βιβλία του και τα συγγράμματά του.
Δημοσίευση σχολίου