Όταν ήμουν Γραμματέας στην Τ.Ο. ΠΑΣΟΚ Τρίπολης (2004-2010) θυμάμαι χρειάστηκε να συνεργαστώ μαζί του. Δεν είχαμε πολλές ίδιες ιδέες. Πιο νέος εγώ τότε, θεωρούσα ότι τέτοια «μυαλά» σαν του Γιώργου δε βοηθούσαν πολύ, θεωρούσα ότι ήταν «κολλημένα» σε κοινοτοπίες (για μένα τότε) και σε διάφορες «αξίες» που μού θύμιζαν μόνο το «παρελθόν». Αυτό μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι τότε εγώ ήμουν με τους «εκσυγχρονιστές» και ο Γιώργος με τους «προεδρικούς», οπότε ήδη αυτό προκαλούσε ορισμένες προκαταλήψεις όσον αφορά την ιδέα μου γι’ αυτόν.
Περνώντας τα χρόνια, ζώντας τη δική μου πολιτική ενηλικίωση και χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα κατάλαβα ότι το «πρόβλημα» δεν ήταν ο Γιώργος. Δεν τον είδα πουθενά να αγκομαχά για «οφίτσια». Είχε τις ιδέες, τις αντιρρήσεις για όσα έβλεπε στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και τίς δημοσιοποιούσε. Κράτησε πολιτική στάση ακέραια, οργάνωσε «κινήσεις», υποστήριξε τις ιδέες του μαχητικά. Πίστευε σε έναν αυθεντικό, ασυμβίβαστο και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ε, τον τελευταίο καιρό είχα αντιληφθεί ότι με τέτοιους ανθρώπους τελικά μπορούν να με ενώνουν περισσότερα από όσα νόμιζα. Συνεχίζοντας να νιώθω «εκσυγχρονιστής», θεώρησα ότι άνθρωποι σαν το Γιώργο είναι απαραίτητοι για την επιστροφή σε μια πιο απαραίτητη παραδοσιακή μορφή της πολιτικής από τα κάτω, με την αναγκαία προστασία του κράτους πρόνοιας, με ισχυρούς προσανατολισμούς χωρίς αδιαφορία, χωρίς τον κυνισμό της σημερινής απαισιοδοξίας του «χώρου»..
Τώρα όμως είναι αργά.
Ο Γιώργος δεν είναι πια μαζί μας. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε πολλές από τις ιδέες του και πολύ από το πάθος του.
Καλό ταξίδι Γιώργο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ
Περνώντας τα χρόνια, ζώντας τη δική μου πολιτική ενηλικίωση και χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα κατάλαβα ότι το «πρόβλημα» δεν ήταν ο Γιώργος. Δεν τον είδα πουθενά να αγκομαχά για «οφίτσια». Είχε τις ιδέες, τις αντιρρήσεις για όσα έβλεπε στο χώρο του ΠΑΣΟΚ και τίς δημοσιοποιούσε. Κράτησε πολιτική στάση ακέραια, οργάνωσε «κινήσεις», υποστήριξε τις ιδέες του μαχητικά. Πίστευε σε έναν αυθεντικό, ασυμβίβαστο και δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Ε, τον τελευταίο καιρό είχα αντιληφθεί ότι με τέτοιους ανθρώπους τελικά μπορούν να με ενώνουν περισσότερα από όσα νόμιζα. Συνεχίζοντας να νιώθω «εκσυγχρονιστής», θεώρησα ότι άνθρωποι σαν το Γιώργο είναι απαραίτητοι για την επιστροφή σε μια πιο απαραίτητη παραδοσιακή μορφή της πολιτικής από τα κάτω, με την αναγκαία προστασία του κράτους πρόνοιας, με ισχυρούς προσανατολισμούς χωρίς αδιαφορία, χωρίς τον κυνισμό της σημερινής απαισιοδοξίας του «χώρου»..
Τώρα όμως είναι αργά.
Ο Γιώργος δεν είναι πια μαζί μας. Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να κρατήσουμε πολλές από τις ιδέες του και πολύ από το πάθος του.
Καλό ταξίδι Γιώργο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΠΕΡΤΖΕΛΕΤΟΣ
Δημοσίευση σχολίου