Σε εσένα...

Σε εσένα που μια Δευτέρα πρωί, σε λίγους μήνες θα κληθείς να μπεις σε μια αίθουσα παγερή, αδιάφορη και ανέραστη.

Σε εσένα, που με μοναδικό σου όπλο το μπλε μπικ και με ασπίδα σου το τετράδιο με το καφέ εξώφυλλο και  με την ετικέτα: «2017» θα καθίσεις στα γνωστά σου θρανία.

Σε εσένα που μέσα σε τρεις ώρες θα γράψεις ό,τι έμαθες, ό,τι σου έμαθαν, ό,τι πρέπει για να μπεις στη σχολή που θέλεις.

Σε εσένα που τόσα χρόνια πάλευες, τόσα χρόνια σκεπτόσουν, τόσα χρόνια ονειρευόσουν. «Θέλω να γίνω αρχαιολόγος», μου είχες πει.

Σε εσένα που ποτέ δεν ξέχασες αυτό το στόχο.

Σε εσένα που εδώ και καιρό προετοιμάζεσαι, για να γίνεις αρχαιολόγος.

Σε εσένα, σε εμένα, σε όλους θα πω μόνο αυτό: «Όχι άγχος».

 

 Όταν μου το είπαν και εμένα, που σαν και εσένα θα ζήσω όλη αυτή τη διαδικασια που φαντάζει φοβερή, όλη αυτή τη διαδικασία που λέγεται «Πανελλήνιες», «Πανελλαδικές» ή όπως αλλιώς θέλεις, ήμουν ήδη αγχωμένος.

 

Πριν καλά-καλά το συνειδητοποιήσω, βρέθηκα εκεί που τόσα χρόνια σκεφτόμουν, προ των πυλών των εξεταστικών κέντρων. Εκεί που εσύ, εγώ, όλοι «του ‘99» θα δώσουμε ραντεβού σε λίγους μήνες.

 

Ξέρεις, όμως, κάτι; Το ξανασκέφτηκα. Μάλλον πρέπει να το ξανασκεφτείς και εσύ, να το ξανασκεφτούμε όλοι μας. Αν αναλογιστούμε τι κάνουμε αυτή τη χρόνια, θα μας φανεί γελοίο. Ναι, γελοίο που αγχωνόμαστε για κάτι τόσο ασήμαντο.

 

Κάθε χρόνο, με το πέρας του σχολικού έτους, καλούμαστε να δώσουμε εξετάσεις.

Και τι είναι τέλος πάντων αυτές οι περιβόητες εξετάσεις; Μια «ανασκόπηση», θα έλεγα του τι μάθαμε τη χρόνια που πέρασε. Μια ανασκόπηση και ένας έλεγχος, που μας επισημαίνει τις αδυναμίες μας, για να τις διορθώσουμε και τα δυνατά μας σημεία, για να τα εξελίξουμε. Αυτό είναι οι εξετάσεις. Δε θέλουν να μας εκδικηθούν, δε θέλουν να μας κατατάξουν σε μαθητές «καλούς» και «κακούς».

 

Αυτό είναι και οι Πανελλήνιες. Μόνο που παίρνουν λίγο πιο μεγάλες διαστάσεις, όχι αδικαιολόγητα. Μπορεί από το τι θα γράψουμε στην κόλλα μας εκείνη τη μέρα να καθορίζεται το μέλλον μας, μπορεί να περιμένουν πολλά οι γύρω μας, αλλά το θέμα είναι τι θελουμε εμείς. Πώς αισθανόμαστε.

 

Αν βγαίνοντας από αυτή την αίθουσα σκεφτούμε: «Έκανα ό,τι μπορούσα», τότε μάλλον θα πρέπει να είμαστε ευχαριστημένοι με τον εαυτό μας. Στην αντίθετη περίπτωση, αν πούμε: «Μπορούσα και καλύτερα», τότε δεν πειράζει. Την επόμενη φορά. Δεν είναι νροπή να δώσουμε συνετή φορά. Δε θα είμαστε δακτυλοδεικτούμενοι. Ίσα-ίσα. Θα είμαστε πιο ώριμοι, πιο συνειδητοποιημένοι.

 

Σε εσένα, λοιπόν, σε εσένα,, που προφανώς έχεις ήδη αγχωθεί, θα σου πω κάτι τελευταίο, κάτι που μου είπαν και εμένα, κάτι πολύ σωστό. Πριν μπεις μέσα, σκέψου αυτό μόνο: «Το πολύ-πολύ να αποτύχω. Μια μάχη θα χάσω, δε θα χάσω τον πόλεμο». Δε σου λέω, φυσικά, να τα παρατήσεις. Δε σου λέω, να μη διαβάσεις, να μην προετοιμαστείτε. Σου λέω απλά να ηρεμήσεις και να το απολαύσεις. Είναι η τελευταία σου χρόνια στα θρανία. Μετά θα νοσταλγείς τα μαθητικά σου χρόνια. Σίγουρα, όπως γίνεται με όλα, γράφοντας το τελευταίο μάθημα, θα απομυθοποιησεις όλη τη διαδικασία μέσα σου. Σίγουρα, γιατί όλα θα έχουν περάσει.

 

Καλό διάβασμα, λοιπόν, και καλή προετοιμασία! Ραντεβού σε μερικούς μήνες. Και μη σε δω αγχομενο, μη σε δω αγχωμένη. Να είσαι καλά. Και...ποιος ξέρει, ίσως, αν όλα πάνε καλά, το ραντεβού αυτό να είναι διαρκείας, ίσως να είμαστε συμφοιτητές, πολίτες στην ίδια πόλη, ίσως να βρεθούμε ξανά. Καλά να περνάς.

 

Υ.Γ.: Το έξω, δεν είναι μόνο ο Μέλλοντας της Ενεργητικής Φωνής του έχω. Είναι αυτό που υπάρχει γύρω από τους τέσσερις τοίχους του γραφείου σου. Μη το ξεχάσεις!

 

 

 

Χάρης Κωτσιορίμπας.