Ποιημα του Γ. Αναγνώστου

Δυό πρόσωπα φιλιούνται
Στο άλικο, της ακούραστης μνήμης, λιβάδι
Ολόγυρα χορεύουν μικρές πνιχτές φωνούλες
Ξορκίζοντας τη λύπη την αρχέγονη.
...

Σε αγκαλιάζω
Δε σε αφήνω να φύγεις.
Μα ξεγλυστράς σαν όνειρο
Ανεβαίνοντας στον ουρανό
Μαζί με τους αγγέλους.
Δεν είσαι εδώ
Κι έτσι σε ζωγραφίζω
Κατεβάζοντας τον ουρανό
Στο χαρτί επάνω.
Μα δεν αντέχει
Μουσκεύει από τα σύννεφα
Και κλαίει.
Ξυπνάω.
Μα το όνειρο είναι αληθινό.
Και συνεχίζει.
Να με κυκλώνει
Μια σκοτεινιά.
Του άρρητου.
Ανήμπορος μένω.
Καρφωμένος στη γή
Να μην μπορώ να σε φτάσω.
Να γίνομαι διαβήτης στα σχέδιά σου
Με κύκλους ατέρμονους
Τον ένα μετά τον άλλο
Σε μια γεωμετρία δυσνόητη.
στίχοι – σκίτσο (με ψηφιακή επεξεργασία): Γ.Δ. Αναγνώστου
(αν θέλετε, σε πλήρη προβολή, ευχαριστώ)
ακούγοντας...
https://www.youtube.com/watch?v=zOJHz6Przdw