Τοποθέτηση του εκπροσώπου της Λαϊκής Συσπείρωσης Νικ. Γόντικα στο ΠεΣυ για τις καταστροφές από τις πρόσφατες πλημμύρες.

Εγκληματικές πολιτικές ευθύνες για την ανυπαρξία αντιπλημμυρικής θωράκισης αλλά και για το τι πρέπει να γίνει.

Τις αμέτρητες πληγές μετρούν χιλιάδες άνθρωποι σε όλη τη χώρα από το μεγάλο κύμα κακοκαιρίας που έπληξε πολλές περιοχές την περασμένη βδομάδα. Πέντε άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους σε Μεσσηνία, Λακωνία και Κορινθία, ενώ μία γυναίκα αγνοείται στη Θεσσαλονίκη. Στην Πελοπόννησο στη Καλαμάτα - Μεσσήνη και ευρύτερη περιοχή στη Τριφυλία, στη Λακωνία σπίτια εργατικών - λαϊκών οικογενειών, αγροτικές καλλιέργειες, υποδομές, δίκτυα, κτίρια έχουν υποστεί μεγάλες ζημιές και παραμένει άγνωστο εάν και πότε θα αποκατασταθούν, όπως άλλωστε έχει δείξει το παρελθόν σε αντίστοιχες περιπτώσεις. Το γεγονός ότι όλα αυτά συνέβησαν τις πρώτες μέρες του Σεπτέμβρη, προκαλεί ανησυχία για όσα ανάλογα ή και χειρότερα μπορεί να συμβούν όταν θα αρχίσουν οι βροχές, όταν θα μπει για τα καλά ο χειμώνας.

Οι πληγές που αφήνουν - και τώρα - οι πλημμύρες είναι αμέτρητες. Η εικόνα, δυστυχώς, επαναλαμβανόμενη. Και δυστυχώς όσο αναμενόμενη είναι μια νέα πλημμύρα, μετά από μια δυνατή βροχή, άλλο τόσο αναμενόμενα είναι και οι τραγικές επιπτώσεις, οι καταστροφές, ο κίνδυνος να χαθούν ζωές. Δεν φταίει το φυσικό φαινόμενο. Αυτό υπάρχει, το ξέρουμε και ξέρουμε ότι θα επαναληφθεί. Είτε πρόκειται για βροχή είτε για σεισμό. Οι ευθύνες όλων των έως σήμερα κυβερνήσεων και των τοπικών αρχών, της Ευρωπαϊκής Ενωσης, είναι εγκληματικές, αφού μονίμως τοποθετούν τα ζωτικής σημασίας αντιπλημμυρικά έργα εκτός προτεραιοτήτων, στο όνομα των «εκτάκτων αναγκών», της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και των «δυνατοτήτων της οικονομίας».

Και είναι γεγονός ότι, η ζωτικής σημασίας λαϊκή ανάγκη για προστασία και θωράκιση δεν ικανοποιείται διαχρονικά από τις αστικές κυβερνήσεις, τη περιφέρεια, τους δήμους, όλο το πλέγμα του αστικού κράτους. Οπως γεγονός είναι πως δεν αποτελεί πρώτη προτεραιότητα η κατασκευή έργων και υποδομών, που να προστατεύουν το λαό. Ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης, η στρατηγική του κεφαλαίου που υπηρετείται από την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις αστικές κυβερνήσεις, είναι η βασική αιτία που τέτοιου είδους έργα είτε γίνονται αποσπασματικά είτε δεν γίνονται καθόλου. Κι αυτό γιατί τα αντιπλημμυρικά έργα, τα δίκτυα προστασίας δεν αποτελούν «επένδυση» που θα αποφέρει κέρδη σε όποιον επιχειρηματικό όμιλο αναλάβει την επισκευή τους. Αρα, κριτήριο είναι το κέρδος και όχι η κάλυψη αναγκών του λαού, η προστασία της ζωής των εργαζομένων και των οικογενειών τους.

Ας δούμε λίγο πιο συγκεκριμένα:

Τα αντιπλημμυρικά έργα δεν είναι επιλέξιμα για να χρηματοδοτηθούν από την Ευρωπαϊκή Ενωση και σπάνια εντάσσονται στο ΕΣΠΑ. Εκτός εάν αυτά συνδέονται με μεγάλες επενδύσεις επιχειρηματικών ομίλων και εξυπηρετούν την ανάγκη της επένδυσης. Εάν, για παράδειγμα, μία μεγάλη τουριστική επένδυση έχει ανάγκη να συνοδεύεται από έργα αντιπλημμυρικά, διευθέτηση ρεμάτων κ.λπ., τότε αυτά γίνονται. Αλλιώς, τις περισσότερες φορές, μένουν στα χαρτιά.

Τα κονδύλια που προβλέπονται στον κρατικό προϋπολογισμό, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στους προϋπολογισμούς της Περιφέρειας των Δήμων είναι πενιχρά. Το ίδιο ισχύει και για μέτρα στα δάση μετά τις καταστροφικές πυρκαγιές, που συμβάλλουν σε τέτοια πλημμυρικά φαινόμενα. Μηδαμινά κονδύλια, την ίδια στιγμή που υπάρχουν κωδικοί για δεκάδες εκατομμύρια ευρώ που εξυπηρετούν το κεφάλαιο. Ενα χαρακτηριστικό παράδειγμα. Στον προϋπολογισμό της Περιφέρειας για το 2015 προβλεπόταν εξευτελιστικό ποσό για αντιπλημμυρικά έργα για όλη τη Πελοπόννησο, τη στιγμή που διατέθηκαν 10δες εκατομμύρια ευρώ για την τουριστική προβολή τη Μυθική Πελοπόννησο, συνέδρια και ημερίδες με κορυφαίο το 1 εκατομμύριο ευρώ για το συνέδριο των Βρετανών τουριστικών πρακτόρων. Άλλο παράδειγμα; Τα τελευταία χρόνια στην περιοχή της Μεσσηνίας έχουν γίνει πολύ μεγάλες επενδύσεις και από επιχειρηματίες - στον τομέα του Τουρισμού - και από το κράτος για την κατασκευή οδικών αξόνων που θα συντομεύσουν τη διαδρομή Αθήνα - Τρίπολη – Καλαμάτα ο γνωστός δρόμος Μωρέα η περιμετρική της Καλαμάτας και το αμαρτωλό έργο Γαργαλιάνοι – Ρωμανός για καλύτερη πρόσβαση στο Costa Nayarino.

 

Τρις δρόμοι, που η κατασκευή τους από τους μεγαλοεργολάβους και με ένοχη ανοχή των υπεύθυνων κρατικών αρχών, ήταν αιτία πλημμυρών και καταστροφών. Επενδύσεις, που, όπως έλεγαν οι προηγούμενοι αλλά και οι σημερινοί κυβερνώντες, θα αλλάξουν την εικόνα σε όλη την Πελοπόννησο. Τι ειρωνεία; Την ίδια στιγμή, που κάποιοι ρίχνουν δισεκατομμύρια, επειδή προσδοκούν τεράστια κέρδη από τον Τουρισμό και τα διόδια, άνθρωποι χάνουν το βιος τους ακόμα και τη ζωή τους, επειδή δεν υπάρχουν έργα αντιπλημμυρικής θωράκισης...

Η κατασκευή των μεγάλων έργων που γίνονται (οδικοί άξονες, αεροδρόμια κ.λπ.) δεν λαμβάνουν υπόψη τους την αντιπλημμυρική θωράκιση των γύρω περιοχών, δεν είναι ενταγμένα σε ένα συνολικό σχεδιασμό για κάθε περιοχή και γενικότερα για κάθε λεκάνη απορροής, επηρεάζοντας την αντιπλημμυρική προστασία. Τα παραδείγματα του Μωρέα, της περιμετρικής της Καλαμάτας του αεροδρομίου της Καλαμάτας, της εθνικής οδού Γαργαλιάνοι - Ρωμανός είναι χαρακτηριστικά. Οι κάτοικοι των περιοχών που γειτνιάζουν με αυτά τα έργα, πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωποι με καταστροφές μετά από μια δυνατή μπόρα.

Και είναι επακόλουθο να δημιουργούνται λίμνες δεξιά και αριστερά του δρόμου του Μωρέα αφού δεν υπάρχουν δίοδοι για τα νερά. Είναι δοσμένο ότι, όταν συγκεντρώνεις τα νερά και τα διοχετεύεις στα παρακείμενα χωράφια των αγροτών στο δρόμο  Γαργαλιάνοι – Ρωμανός και χείμαρροι θα δημιουργηθούν και θα πνίξουν καλλιέργειες θα καταστρέψουν θερμοκήπια όπως έγινε στο δρόμο προς Λαγκούβαρδο.

Αποκορύφωμα βεβαίως ήταν τα μπάζα και τα αδρανή υλικά από την κατασκευή της περιμετρικής της Καλαμάτας που έπνιξαν την πόλη κατέστρεψαν το βιος εκατοντάδων κατοίκων.

Στο Βλαχιώτη Λακωνίας ήταν θέμα χρόνου να γίνει το κακό αφού έχει χτιστεί η φυσική κοίτη του χείμαρρου Λάκα και έχει ενταχτεί στο σχέδιο πόλης.      

Βέβαια, δεν μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι δεν γίνονται καθόλου αντιπλημμυρικά έργα. Είναι, όμως, τόσο αποσπασματικός ο σχεδιασμός από δήμο σε δήμο, ακόμα και από περιφέρεια σε περιφέρεια που, πολύ συχνά, ακόμα κι αυτά τα έργα που γίνονται σώζουν ένα δήμο ή μια περιοχή και πνίγουν το γειτονικό δήμο... Τι δείχνουν όλα αυτά; Οτι δεν είναι θέμα «ακραίου φυσικού φαινομένου» η καταστροφή από τις πλημμύρες. Μπορεί να έπεσαν τεράστιες ποσότητες νερού σε μικρό χρονικό διάστημα σε κάποιες περιοχές, ωστόσο, το πρόβλημα είναι αλλού. Ακραίο και επικίνδυνο φαινόμενο είναι η πολιτική που ακολουθείται από τις αστικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, όλα τα προηγούμενα χρόνια, από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, τώρα. Η απορία λογική: Είναι δυνατόν οι εργαζόμενοι να παίζουν με τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους; Είναι δυνατόν να βλέπουν μέσα στα τελευταία 20 χρόνια να κατασκευάζονται τεράστια έργα (π.χ. οδικοί άξονες, αεροδρόμια) που, αντί να γίνονται για τις λαϊκές ανάγκες, τα εκμεταλλεύονται επιχειρηματικοί όμιλοι για να πλουτίζουν; Και την ίδια στιγμή να πνίγονται, να σκοτώνονται, να τραυματίζονται, να καταστρέφεται το βιος τους (όσο έχει απομείνει) όταν βρέχει, όταν γίνεται ένας σεισμός, μια πυρκαγιά; Είναι δυνατόν να γίνεται ανεκτή  μια πολιτική που υποτάσσει τη ζωή, το συλλογικό συμφέρον των εργαζομένων στους νόμους του κέρδους;

Ολα όσα συμβαίνουν, ξανά, αυτές τις μέρες, θέτουν ως επιτακτική ανάγκη να παρθούν επείγοντα μέτρα για την ανακούφιση των πληγέντων και για την αποκατάσταση των ζημιών. Μέτρα ανακούφισης των πληγέντων σημαίνει τώρα από τον κρατικό προϋπολογισμό και από τους προϋπολογισμούς των Δήμων και της Περιφέρειας να διατεθούν ποσά για να αποζημιωθούν οι πληγέντες στο 100% των ζημιών που υπέστησαν. Τα λόγια συμπόνιας που ακούνε οι κάτοικοι από τα κυβερνητικά κλιμάκια ή τους εκπροσώπους Περιφέρειας και Δήμου μόνο την οργή και την αγανάκτηση των πληγέντων φουντώνουν. Υπάρχει πείρα από την αντιμετώπιση πληγέντων από προηγούμενες καταστροφές στην Αρκαδία και στην Αργολίδα, ούτε σεντς δεν έχουν πάρει. Τώρα να διατεθούν κονδύλια και όχι ΠΣΕΑ και άλλα τέτοια, που σημαίνουν ζήσε Μάη μου να φας τριφύλλι. Κι επειδή βροχές, πλημμύρες και σεισμοί θα έρθουν και θα ξανάρθουν, έρχεται ξανά στο προσκήνιο η ανάγκη ο λαός να αγωνιστεί και να διεκδικήσει έργα και υποδομές που θα εξυπηρετούν τις ανάγκες του, θα προστατεύουν τη ζωή του. Αγώνας που για να έχει ελπιδοφόρα προοπτική θα πρέπει να δένεται με την πάλη για έναν ριζικά διαφορετικό δρόμο ανάπτυξης, να φωτίζει το δρόμο του κεντρικού επιστημονικού σχεδιασμού της οικονομίας με κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και εργατικό έλεγχο. Στο πλαίσιο του κεντρικού σχεδιασμού, ο ενιαίος κρατικός φορέας κατασκευών θα σχεδιάζει και θα υλοποιεί έργα που θα καλύπτουν το σύνολο των κοινωνικών αναγκών, συνδυάζοντας αρμονικά την κάλυψη των αναγκών για ασφαλείς και ποιοτικές υποδομές κατοικίας, εργασίας, άθλησης, διασκέδασης, μεταφοράς κ.λπ. με την προστασία της δημόσιας υγείας και ασφάλειας και του περιβάλλοντος από φυσικές και τεχνολογικές καταστροφές.