ΠΩΣ ΕΠΙΛΕΓΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ

Πόσες φορές έχουμε σκεφτεί γιατί κάνουμε λάθος σχέσεις με λάθος ανθρώπους, γιατί απογοητευόμαστε και πληγωνόμαστε και στο τέλος καταλήγουμε μόνοι ή με κάποια ανιαρή σχέση.

Οι απαντήσεις σε αυτό βρίσκονται στο λεγόμενο << ψυχογενετικό μοντέλο >> που υποστηρίζει πως η επιλογή του συντρόφου μας υπαγορεύεται από το είδος της σχέσης που είχαν οι γονείς μας μεταξύ τους.

Η σχέση των γονιών μας και ο τρόπος που τη ζούσαμε καθημερινά από την ώρα που γεννηθήκαμε έως και τα δώδεκα έτη μας είναι αυτή που καθορίζει τι είδους προσωπικότητα θα έχει ο σύντροφος που θα επιλέξουμε αλλά και τι είδους σχέση θα έχουμε μαζί του.

Η σχέση μεταξύ των γονιών μας αποτυπώνεται στο υποσυνείδητό μας από τα πρώτα στάδια της ζωής μας και λειτουργεί υποσυνείδητα πέρα από τον έλεγχο του συνειδητού μας κομματιού. Αναζητούμε υποσυνείδητα συντρόφους που μας θυμίζουν την σχέση των γονιών μας διότι αυτό είναι το ασφαλές και το οικείο για μας.

Τα γονεϊκά μας πρότυπα είναι τόσο ισχυρά που υποσυνείδητα μας σπρώχνουν να επαναλάβουμε καταστάσεις και ρόλους που έχουμε ήδη βιώσει ακόμη και αν αυτοί είναι τραυματικοί, μόνο και μόνο επειδή έχουμε ανάγκη να ζήσουμε κάτι οικείο και γνώριμο για εμάς. Αν η σχέση των γονιών μας δεν ήταν καλή, ελπίζουμε πως μέσα από τη δική μας σχέση θα καταφέρουμε να λύσουμε όλα τα ζητήματα.

Η απάντηση δηλαδή στην ερώτηση << γιατί όλοι/ες αυτοί/ες σε μένα >> ( άπιστοι/ες, εγωιστές, αδιάφοροι/ες κλπ.) είναι διότι νιώθουμε μια υποσυνείδητη έλξη για αυτούς γιατί απλά μας θυμίζουν κάτι οικείο και νιώθουμε ασφάλεια.

Υπάρχει δηλαδή μια έμφυτη τάση να αναζητάμε τις πρώτες σημαντικές μας σχέσεις που μας πλήγωσαν στο παρελθόν και να προσπαθούμε να τις διορθώσουμε. Γι αυτό το λόγο εμπλεκόμαστε σε σχέσεις που δεν μας κάνουν ευτυχισμένους διότι μέσα από αυτές προσπαθούμε να αναβιώσουμε τη σχέση με το πρώτο σημαντικό μας άνθρωπο που μας πλήγωσε. Επιδιώκουμε κα ελπίζουμε να καταφέρουμε αυτή τη φορά μέσα από τη σχέση μας να λάβουμε την αγάπη, το ενδιαφέρον και το σεβασμό που μας έλειψε.

Οι άκρως φυσιολογικώς ανάγκες που είχαμε ως παιδιά για αγάπη, φροντίδα, τροφή, σεβασμό κλπ δεν παύουν να υφίστανται με την ενηλικίωση μας. Υπάρχουν και επιδιώκουμε να τις καλύψουμε μέσα από τις σχέσεις μας. Η ικανότητα να καλυφθούν αυτές οι ανάγκες αναλογεί από το πόσο καλύφθηκαν από το παρελθόν.

Ας υποθέσουμε πως η ανάγκη μας για αγάπη καλύφθηκε επαρκώς στα παιδικά μας χρόνια και ποτέ δεν νιώσαμε απόρριψη από τους γονείς μας. Αυτό το αίσθημα το κουβαλάμε από μικροί μέσα μας και επιδιώκουμε να βρούμε την αγάπη διότι γνωρίζουμε το αίσθημα αυτό. Όταν νιώθουμε πως είμαστε σε μια σχέση που δεν μας αγαπούν και εκτιμούν αρκετά, το καταλαβαίνουμε και φεύγουμε διότι ξέρουμε πως δεν είναι για εμάς και δεν θα μας κάνει ευτυχισμένους μελλοντικά.

Αν όμως από μικροί δεν είχαμε βιώσει την αγάπη όπως θα έπρεπε τότε δεν θα ήμασταν σε θέση να αντιληφθούμε πως είναι να νιώθεις αγάπη και εκτίμηση. Μια σχέση όπου η αγάπη και εκτίμηση θα ήταν λίγη θα μας αρκούσε διότι αυτό ξέραμε και από πριν.

Το ίδιο ισχύει και για τις υπόλοιπες ανάγκες μας, την προσοχή, την ασφάλεια, την ευχαρίστηση κλπ. Αν αυτές μας οι ανάγκες δεν καλύφθηκαν, θα δυσκολευτούμε να αποφύγουμε ανθρώπους που θα μας απογοητεύσουν σε αυτό τον τομέα. Δεν θα βλέπουμε τα πρώτα προειδοποιητικά σημάδια στην αρχή της σχέσης μας

Φαντάζει δύσκολο να έχουμε σχέση με κάποιον που συνεχώς μας μειώνει, μας υποτιμά και δεν μας δίνει την σημασία που μας αρμόζει αλλά είναι πιο  πιθανό να τον επιλέξουμε γιατί υποσυνείδητα μας θυμίζει κάποιο πρόσωπο της παιδικής μας ηλικίας που είχε την ίδια συμπεριφορά απέναντί μας και ξέρουμε πώς να το χειριστούμε. Είναι δηλαδή κάτι οικείο και γνώριμο προς εμάς.

Ακόμη, μερικές φορές δυσκολευόμαστε αρκετά όταν βρούμε ένα ταίρι που θα μας καλύψει τις ανάγκες που δεν καλύφθηκαν στην παιδική μας ηλικία. Αυτό γιατί θα είναι κάτι ξένο για εμάς και πρωτόγνωρο και δεν μπορούμε να το χειριστούμε. Νιώθουμε καλά σε μια σχέση οικεία ακόμη και αν αυτή είναι κακοποιητική και υποτιμητική για μας.

 Παρόλα αυτά μπορούμε να απελευθερωθούμε από τη δυσάρεστη κληρονομιά που μας άφησαν οι γονείς μας και να βιώσουμε διαφορετικά την υπάρχουσα ή μελλοντική μας σχέση και να αναζητήσουμε το κατάλληλο σύντροφο για εμάς.

Έναν/μια σύντροφο που θα είναι ένα ιδανικό ταίρι κι όχι ένα συστατικό ανακατασκευής της σχέσης των γονέων μας. Μπορούμε να αφήσουμε πίσω μας το σενάριο της σχέσης των γονέων μας και να γράψουμε ένα νέο σενάριο, μια νέα ιστορία για τη δική μας σχέση.

ΑΝΘΗ  ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ