ΜΗΝ ΕΓΚΑΤΑΛΕΙΨΕΙΣ ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΘΑ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΛΟΙΠΗ ΖΩΗ ΤΟΥ

Κανένας δεν γνωρίζει με ακριβή και έγκυρα στοιχεία πόσα ζώα εγκαταλείπονται από τους ιδιοκτήτες τους κάθε χρόνο. Όλοι μας, όμως, γνωρίζουμε την άσχημη μοίρα που τα περιμένει όταν εγκαταλείπονται στο δρόμο.

Μιλούσε δυνατά και χειρονομούσε έντονα. Πολλές φορές έπιανε τα μαλλιά της, τα ίσιωνε με τα δάκτυλά της και δήθεν έξυνε το αριστερό γόνατο της. << Το κοριτσάκι μου κλαίει συνέχεια, δεν τρώει και δεν κοιμάται >> έλεγε μυξοκλαίγοντας στις 3-4 κυρίες που απολάμβαναν ένα καφέ μαζί της στην καφετέρια της πόλης. << που να φανταζόμασταν ότι θα δενόταν τόσο με το σκυλάκι που της αγοράσαμε για να παίζει, αν το ξέραμε δεν θα το είχαμε διώξει >> .

Όπως κατάλαβαν και οι ακούσιοι ωτακουστές, η κυρία και ο σύζυγός της αγόρασαν ένα κουταβάκι για να ασχολείται το παιδί τους, το οποίο ξεφορτώθηκαν διότι δεν είχαν υπολογίσει την ευθύνη που  φέρει ένα ζώο.

Στην συνέχεια της ομιλίας της πρόσθεσε πως το σκυλί έκανε πολλές ζημιές και φασαρία. Έτσι θεώρησαν πρέπον και σωστό να το εγκαταλείψουν σε ένα βουνό χιλιόμετρα μακριά από τη πόλη. Όμως το παιδί τους το αναζητά και δεν λέει να συνέλθει από την εξαφάνιση του σκυλιού. Γι αυτό το λόγο σκέφτονται να αγοράσουν πάλι ένα κουταβάκι.

 

Αυτή η ιστορία είναι μια από τις πολλές που ακούγονται για την δικαιολόγηση της εγκατάλειψης ενός ζώου.

Τα ζώα «αγοράζονται» σαν δώρο, συνήθως για επιβράβευση ή παρηγοριά, με άγνοια των υποχρεώσεων που συνεπάγεται η συμβίωση με αυτά, με αποτέλεσμα να απορρίπτονται ως ελαττωματικά, όταν οι πρώτες ημέρες του έρωτα δώσουν τη θέση τους στη «σκληρή καθημερινότητα». Δεδομένης και της απουσίας σχετικής πρόβλεψης από την πολιτεία, τα κατοικίδια εγκαταλείπονται στο δρόμο, με κίνδυνο να χάσουν τη ζωή τους από ασιτία ή τραυματισμούς και με ανοιχτό πάντα το ενδεχόμενο να αναπαραχθούν, εκτινάσσοντας στα ύψη τον αριθμό των αδέσποτων στους δρόμους.

 Εκτός από αυτούς που αφήνουν το ζωάκι τους σε κάποιο έρημο δρόμο ή βουνό, υπάρχουν και εκείνοι οι πιο << φιλόζωοι >> που εγκαταλείπουν τα κατοικίδια τους στις πανσιόν φιλοξενίας ζώων. Πιστεύουν πως εκεί θα προσέχουν το ζωάκι τους και κρατάνε την συνείδησή τους καθαρή. Συνήθως το πηγαίνουν εκεί για λίγες μέρες, δίνουν ψεύτικα στοιχεία και δεν επιστρέφουν ποτέ να το πάρουν.

Σε πολλές χώρες του εξωτερικού, το κράτος έχει προνοήσει για τα αδέσποτα και έχει φτιάξει καταφύγια όπου μπορεί κάποιος να υποβάλει ένα χρηματικό ποσό και να αφήσει εκεί το ζώο που δεν θέλει πλέον.

Στην Ελλάδα για το θέμα τον αδέσποτων μεριμνεί, όπως είναι γνωστόν, ο δήμος. Στη συντριπτική του πλειονότητα οι δήμοι δεν έχουν εξασφαλίσει καν τις κατάλληλες δομές για τη φιλοξενία ζώων, ούτε έχουν μεριμνήσει για τη στείρωση και τον εμβολιασμό τους.

Οι λόγοι που εγκαταλείπονται τα ζώα από τους ιδιοκτήτες τους είναι πολλοί με κατά κύριο λόγο το ξεβόλεμα του ιδιοκτήτη. Δεν είναι καν τυχαίο που το καλοκαίρι τα αδέσποτα αυξάνονται. Οι ιδιοκτήτες πιέζονται γιατί θέλουν να πάνε διακοπές και δεσμεύονται με το ζωάκι οπότε το εγκαταλείπουν.

Αυτός όμως δεν παύει να είναι ένας << καλοκαιρινός >> λόγος. Πίσω από μια εγκατάλειψη ζώου κρύβεται πολύ συχνά η απόγνωση του ιδιοκτήτη  λόγω ενός προβλήματος συμπεριφοράς του ζώου. Στην περίπτωση των κουταβιών μπορούμε ενδεικτικά να αναφέρουμε το ανεξέλεγκτο γάβγισμα, τα περιττώματα εντός του σπιτιού, οι ζημιές, ο θόρυβος, οι τρίχες κ.α.

Φυσικά, αυτές οι συμπεριφορές είναι απόλυτα φυσιολογικές και ένας μελλοντικός ιδιοκτήτης θα πρέπει να τις γνωρίζει πριν πάρει ένα ζωάκι συντροφιάς. Στην αρχή το ζωάκι και ιδιαίτερα το σκυλί θέλει εκπαίδευση. Πολλοί κάνουν λάθη σε αυτή τη διαδικασία και μεγαλώνουν το σκυλί λάθος και όπως να ναι.

 Άλλοι το κακομαθαίνουν και του φέρονται σαν μωρό, δίνοντας του πολλά δικαιώματα που στο τέλος χάνουν και την αρχηγία του σπιτιού και τον έλεγχο της κατάστασης και άλλοι τα χτυπάνε σε κάθε πταίσμα τους με αποτέλεσμα το σκυλί να γίνεται επιθετικό. Γι αυτό το λόγο το σκυλί στην αρχή της ζωής του θέλει χρόνο και εκπαίδευση. Αν εκπαιδευτεί καλά και βασικά στους πρώτους 6 μήνες μετά δεν θα υπάρχει θέμα ιδιαίτερο στη συμπεριφορά του και στη συμβίωση με το αφεντικό.

Στην εγκατάλειψη των ζώων συντελεί σε μεγάλο βαθμό και η συνεχιζόμενη στη χώρα μας πώληση ζώων σε pet- shop. Η δημόσια έκθεση σκυλιών και γατιών στη βιτρίνα διαμορφώνει  κουλτούρα αγοράς και όχι υιοθεσίας άρα και περιορισμένη ευθύνη απέναντι στον αγοραστή. Στις βιτρίνες διατίθενται άψυχα πράγματα που όταν χαλάνε πετιούνται ή αλλάζονται. ( π.χ. κάνει εμετό το γατάκι που πήρα δεν το θέλω πια το πετάω )

 Παρόλα αυτά ο νόμος (4235/2014 ) απαγορεύει ρητά την εγκατάλειψη κατοικίδιου. Αν σκέφτεσαι να κάνεις μια βόλτα στο βουνό και να εγκαταλείψεις το ζώο σου αν συληφθείς θα πληρώσεις πρόστιμο 300 εως 1.500 ευρώ. Βέβαια μέχρι στιγμής καμία τέτοια υπόθεση δεν έχει φτάσει στα δικαστήρια καθώς και καμία αρχή δεν έχει επιφορτιστεί με το έργο της εφαρμογής του νόμου.

Δεν ξέρω αν υπάρχει δικαιολογία στους ανθρώπους που εγκαταλείπουν τα ζώα τους διότι πρόκειται περισσότερο για ένα κοινωνικό παρά για ψυχολογικό φαινόμενο. Εξαρτάται δηλαδή από το πολιτισμό και τη παιδεία ενός λαού και λιγότερο από το ψυχολογικό προφίλ των ανθρώπων αυτών.

Με λίγα λόγια, κυρίαρχο ρόλο παίζει η αλαζονεία του ανθρώπου που θεωρεί τον εαυτό του κυρίαρχο όν στον πλανήτη. Σύμφωνα με αυτήν την οπτική τα ζώα ανήκουν στο περιβάλλον και υπάρχουν για να εξυπηρετούν τις ανάγκες του ανθρώπου και όχι να συμβιώνουμε με αυτά και να τα φροντίζουμε.

Μια καλή ίσως λύση θα ήταν η απόκτηση ζώων να γίνεται με υπογραφή συμβολαίου, γεγονός που θα τονίζει το μέγεθος της ευθύνης που αναλαμβάνεται.. Σημαντικό, επίσης, θα ήταν η εκπαίδευση των παιδιών ως προς το σεβασμό στα ζώα να ξεκινά από τα σχολεία.

 Η συμπεριφορά μας απέναντι στα ζώα καθορίζει και την αγωγή μας, και το επίπεδό μας και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να μπει το μάθημα της φιλοζωίας, στις πρώτες τάξεις του σχολείου. Είναι αναγκαίο τα νέα παιδιά να ξέρουν και να συμβάλλουν στην ανάδειξη του πολιτισμού μας με πρωταρχικές αρχές το σεβασμό απέναντι στα ζώα.

 Σε ένα άλλο φάσμα από αυτούς τους δήθεν φιλόζωους που παίρνουν και εγκαταλείπουν τα ζωάκια τους, διακρίνουμε τους ανθρώπους που κάνουν κακό στα ζώα.

 Όπως τονίζουν οι ειδικοί ψυχικής υγείας, όταν ο άνθρωπος εξωτερικεύει όλη τη συσσωρευμένη του κακία προς τα ζώα είναι γιατί δεν μπορεί να στραφεί εναντίον άλλων ανθρώπων. Γιατί έναν άνθρωπο θα το σκεφτείς διπλά και τριπλά να του κάνεις κακό μπροστά στο φόβο των ενδεχομένων αρνητικών συνεπειών για 'σένα. Ένα ζώο όμως είναι η ιδανική λεία για αθόρυβο ξέσπασμα κι ικανοποίηση της αηδίας και της σαπίλας που κάποιοι κουβαλούν μέσα τους.

Μια αρρώστια που φέρει κανέναν δισταγμό στη κακοποίηση και θανάτωση ενός ζώου. Νιώθουν απίστευτη ικανοποίηση βλέποντας το ζώο να πεθαίνει από τη φόλα που αυτοί του έδωσαν. Αντλούν ευχαρίστηση στη θέα ενός ανήμπορου ζώου να πεθαίνει. Μερικοί από αυτούς θεωρούν πως με αυτόν τον τρόπο βοηθούν την πόλη και κάνουν καλό, ξεφορτώνοντάς τα.

Ίσως είναι η πιο ύπουλη κι η πιο βαθιά μορφή κακίας που μπορεί να χαρακτηρίζει έναν άνθρωπο. Γιατί πρόκειται για μια άνιση μορφή πάλης, μια αηδιαστική εκτόνωση εναντίον κάποιου που δεν μπορείς να έχεις την αναμενόμενη αντίδραση.

Μια καλή δικαιολογία περί λύπησης αυτών των ανθρώπων είναι ότι ποτέ δεν είχαν την ευλογία να βρεθούν με ένα ζώο, να νιώσουν το μεγαλείο του να το μεγαλώσεις, να σε λατρέψει και να σου είναι πιστό μια ζωή.  Διότι το ζώο θα πάρει ότι του δώσεις ακόμη και πολύ λίγη από την αγάπη σου και τη φροντίδα σου και θα σου είναι πιστό μια ζωή και πάντα δίπλα σου ότι και αν γίνει.

Το να κακοποιείς ένα ζώο λοιπόν είναι εξευτελισμός του ίδιου σου του εαυτού και δείχνει εν τέλει τι άνθρωπος είσαι. Το να μην θες τα ζώα είναι τελείως διαφορετικό από το να τους κάνεις κακό. Δεν τα θες, μην τα ενοχλείς ,μη τα βοηθάς, μη τα βλέπεις καν. Άσε όμως όσους θέλουν να τα βοηθούν και μην επεμβαίνεις ούτε σκοτώνοντας τα ούτε πετώντας το φαγητό που τους δίνεται.

 

Ανθή  Κυριακοπούλου