Η ΠΙΚΡΑ ΤΗΣ ΞΕΝΙΤΙΑΣ

Όταν πήγαινα σχολείο είχα πολλά όνειρα για το μέλλον και
διάβαζα. Διάβαζα πολύ για να καταφέρω να σπουδάσω αυτό
που ήθελα και μετά να δουλέψω αξιοπρεπώς πάνω στον
τομέα που επέλεξα.
Περίμενα πως και πώς να τελειώσουν τα σχολικά χρόνια και
τα χρόνια σπουδών γιατί το διάβασμα ήταν το μόνο μέλημα
μου και αυτό με περιόριζε στο να μπορώ να κάνω άνετα ότι
άλλο ήθελα χωρίς να με κυνηγά ο χρόνος για μελέτη, χωρίς
άνχος και περιορισμούς.
Που να ήξερα όμως ότι τελειώνοντας όλα αυτά η κοινωνία
που με περίμενε ήταν πιο σκληρή και δύσκολη.
Η οικονομική κρίση έχει χτυπήσει για τα καλά τη χώρα και
αφού πάλεψα για χρόνια όσο μπορούσα για να με αντέξει το
χώμα της πατρίδας αναγκάστηκα να φύγω από την Ελλάδα.
Δεν είχα άλλη επιλογή. Έχτισα γερές βάσεις και είχα
δημιουργήσει δυνατές φιλίες χρόνων, σχέσεις εμπιστοσύνης
και αγάπης και είχα μια οικογένεια που αγαπούσα και τώρα
ήμουν στη θλιβερή θέση να αποχωριστώ όλα όσα είχα.
Έφυγα για το αεροδρόμιο μια μέρα ξαφνικά. Δεν ήθελα
κανένας να με συνοδέψει γιατί θα ήταν πιο επώδυνη η
αναχώρησή μου. Για αποσκευές πήρα μαζί μου ότι
πολυτιμότερο είχα. Αναμνήσεις.
Έφτασα και ήμουν ολομόναχη και πάλεψα από την αρχή να
χτίσω λιθαράκι λιθαράκι τη ζωή μου και τα κατάφερα. Με
πολύ κόπο και υπομονή. Κάπου εκεί μαθαίνεις και να εκτιμάς
αυτά που είχες και να προσπαθείς να σταθείς στα πόδια σου
με τις δικές σου δυνάμεις.

Αν κάτι το θέλεις πραγματικά το καταφέρνεις όμως ακόμα και
αν όλα έχουν στρώσει στη νέα σου ζωή και περνάς καλά πάντα
θα νοσταλγείς γι αυτά που άφησες πίσω και αγωνίζεσαι να
επιβιώσεις και να κερδίζεις χρήματα με μια ελπίδα επιστροφής
στον ορίζοντα του μυαλού σου.

ΙΩΑΝΝΑ ΝΤΡΕ