Βαρύ φορτίο τα λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ

Μπορεί κάποιες φορές τα λόγια να είναι κάτι άπιαστο, κάτι
που θα ειπωθεί και θα το πάρει ο αέρας, όμως είναι αναγκαία.
Πρέπει να μιλάμε, να ακουγόμαστε. Να λέμε αλήθειες και ότι
νοιώθουμε να το εκφράζουμε.
Δεν έχουμε πάντα τη δυνατότητα να δείξουμε όσα νοιώθουμε
και θέλουμε με πράξεις, γι αυτό πρέπει να δώσουμε βαρύτητα
στις λέξεις. Κάθε λέξη και ένα συναίσθημα, κάθε φράση και
μια ελπίδα.
Τα λόγια γράφονται και οι πράξεις σφραγίζουν. Μη θεωρείς
κουραστικό ή ότι ο άλλος το έχει δεδομένo ότι τον αγαπάς ή
σου λείπει κι ας το δείχνεις και ας το καταλαβαίνει κιόλας. Εσύ
να το λες. Ό,τι αισθάνεσαι για τον καθένα να το εκφράζεις. Σε
γονείς, φίλους και όποιον άλλο αγαπάς. Να ψάχνεις να βρεις
ευκαιρίες να λες αυτά που θες γιατί κανένας δεν είναι
δεδομένος για να το αμελείς για μια άλλη στιγμή που ίσως δεν
έρθει ποτέ.
Μη φοβάσαι την απόρριψη, την αντίδραση, τη διαφωνία και
ότι μπορεί να δημιουργηθεί από την εκφορά του λόγου σου.
Θα μιλήσεις και θα απαλύνεις την ψυχή σου, θα την
καθαρίσεις και δε θα μένουν υπολείμματα αναπάντητα που θα
συσσωρευτούν μέσα σου και το φορτίο που θα αναγκαστείς
ύστερα να κουβαλήσεις για την υπόλοιπη ζωή σου θα είναι
γεμάτο απογοήτευση γιατί δεν είχες το θάρρος και την τόλμη
να πεις αυτά που ήθελες.
Δεν είναι απλό, το ξέρω εκθέτεις τον εαυτό σου μπροστά στο
αβέβαιο και φοβάσαι όμως πρέπει να απαλλαγείς από καθετί

που έχεις μέσα σου. Δεν ανήκουν εκεί. Πρέπει να τα λάβει ο
παραλήπτης με οποιοδήποτε κόστος.

ΙΩΑΝΝΑ ΝΤΡΕ