Δεν έχω την ψευδαίσθηση
πως θα γυρίσεις πίσω
και ξέρω πως πια μόνη μου,
μου μέλλεται να ζήσω.
Το¨σ’αγαπώ¨ πια δεν μετρά
το ¨μ’αγαπάς¨ δεν φθάνει
να σπάσει αυτήν την μέλλουσα
της ξενητειάς πλεκτάνη…
Τα όμορφα μαύρα της μαλλιά
στο στήθος ήταν ριγμένα
κι από το κλάμα το πολύ
ήτανε μουσκεμένα…
Τα παγωμένα χέρια της
πιάνοντας της μιλάω,
Ότι κι αν κάνω στη ζωή
σε σένα θα χρωστάω
Η αγάπη είναι αθάνατη
αν τη νιώθεις στ’αλήθεια
κι όλα αυτά που σου μιλώ
δεν είναι παραμύθια…
Πάντα στην σκέψη μου βαθιά
θα είσαι νύχτα μέρα
ένα λουλούδι μια ψυχή
μια ανάσα στον αγέρα…
Και θα γυρίσω γρήγορα
καλή μου να το ξέρεις
τότε θα πάψω πια κι εγώ
κι εσύ να υποφέρεις…
Και θε να χτίσουμε μαζί
ένα όμορφο σπιτάκι
να φύγει από τα χείλη μας
η πίκρα το φαρμάκι.
Εσύ ο πρωτομάστορας
κι εγώ το εργατάκι
εσύ η τέχνη η θεά
στο τέλειο παλατάκι.
Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΜΑΤΟΣ ΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...
Δημοσίευση σχολίου