Όταν ήμουν μικρή φορούσα γυαλιά και είχα λίγα παραπανίσια κιλά. Τα παιδιά στο
σχολείο με χλεύαζαν και με κορόιδευαν για την εμφάνισή μου. Καθόμουν σαν
περιφρονημένη στο περιθώριο και δεν συμμετείχα σε τίποτα. Μόνο μια φίλη είχα που ήταν
χαμηλών τόνων και δεν ήταν και αυτή τόσο όμορφη κατά τα δεδομένα τους. Πέρασαν τα
χρόνια και η κοινωνική μου ζωή ήταν μειωμένη. Ήμουν ντροπαλή και μαζεμένη και η
συμπεριφορά των άλλων παιδιών μου έκοψε την υγιή ανάπτυξή μου σε όλη μου την
σχολική πορεία. Οι γονείς μου με αγαπούσαν πολύ και έκαναν ότι μπορούσαν για να είμαι
καλά, αλλά δεν γινόταν να μου αντικαταστήσουν με κάποιον τρόπο αυτό μου το κενό.
Μίλησαν με καθηγητές επί του θέματος όμως το προσπέρασαν με μια αναφορική
επισήμανση δίχως αποτέλεσμα. Δεν είχαν διαπιστώσει τη σοβαρότητα της κατάστασης ή
δεν θέλησαν να ασχοληθούν περισσότερο. Δεν έγιναν άλλες ενέργειες και από εκεί και
πέρα τα έθαβα στην καρδιά μου και δεν έλεγα τίποτα ούτε και στους δικούς μου για να μην
τους στενοχωρήσω.
Το πρόβλημα ξεκινάει από τη ρίζα του που είναι η οικογένεια. Τα παιδιά δε φταίνε
κάποιες φορές. Έτσι έχουν μάθει και παρασύρονται πολλές φορές από την πλειοψηφία για
να μη βγουν από την κλίκα. Δεν είχαν κάποιον να τους πάρει από το χέρι και να τους
καθοδηγήσει στο σωστό δρόμο από την προσχολική ηλικία για να ζυμωθεί μέσα τους ένας
σωστός χαρακτήρας.
Μια συμμαθήτριά μου μια μέρα που πήγα να μπω στην τάξη την άκουσα που είπε ότι
πρέπει να φύγω και να πάω σε κάποιο ειδικό σχολείο για φάλαινες. Σηκώθηκα και έφυγα
κλαίγοντας και τις υπόλοιπες μέρες πήγαινα με το ζόρι σχολείο αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.
Μέτραγα μια –μια τις μέρες και τους μήνες μέχρι που επιτέλους τελείωσε ο εφιάλτης μου
όταν αποφοίτησα και από το λύκειο.
Γύρισε η ρόδα της ζωής και μου εμφάνισε μετά από κάτι χρόνια εκείνη τη συμμαθήτριά
μου που τότε με κορόιδευε. Είχαμε κάνει τις ζωές μας και τις οικογένειες μας .
Συναντηθήκαμε έξω από το δημοτικό που πήγαινε η κόρη μου όπως και η δική της. Με
γνώρισε και με πλησίασε. Μου ζήτησε συγνώμη και είχε μετανιώσει. Κάθε βράδυ
σκεφτόταν την άσχημη συμπεριφορά της απέναντι μου και δε μπορούσε να βρει την
ψυχική της γαλήνη. Έγινε νηπιαγωγός μου είπε και μάθαινα πως έλεγε στα παιδάκια πώς να
φέρονται και έδινε μεγάλη βάση σε αυτό, όπως και στα παιδιά της και η τραυματική μου
αυτή εμπειρία την έκανε να επανορθώσει θέλοντας να μεταδώσει αυτή της τη μετάνοια με
τις συμβουλές της και θέλησε να ενημερώνει με εθελοντικά σεμινάρια όσο πιο πολύ κόσμο
μπορούσε για να μην περάσει κανένα άλλο παιδί ότι πέρασα εγώ.
ΙΩΑΝΝΑ ΝΤΡΕ
Δημοσίευση σχολίου