Σχόλιο-κριτική για την παράσταση του Οιδίποδα από την συγγραφέα Άννα Τσεκούρα.
Η Αλαζονεία και η έπαρση δεν είναι σύμμαχοι κανενός.
Αντίθετα είναι εχθροί σε κάθε σκοπό.
Ένα από τα διδάγματα της εξαιρετικής παράστασης που παρακολούθησα μαζί με πλήθος κόσμου, "Οιδίπους. ο μύθος της ιστορίας του κόσμου όπως τον είπαν οι Έλληνες" σε σκηνοθεσία του κ. Σταύρου Τσακίρη, στο θέατρο του Άλσους Αγίου Γεωργίου στην Τρίπολη.
Έχω πολλά να πω για αυτή αλλά θα αρκεστώ σε τρία βασικά στοιχεία. Πρώτον, η σκηνοθετική ματιά ξεπερνά τα τετριμμένα και οι συμβολισμοί της σκηνοθεσίας του Τσακίρη, κατά τη διάρκεια της παράστασης, εκτός από ευφυέστατοι είναι και άκρως καθοριστικοί. Αυτό δίνει στην εξέλιξη της ιστορίας μια ροή διαυγούς νερού και μια συνέπεια στην κατανόηση του έργου δράση με δράση. (Ξετρελάθηκα με το δάπεδο- πανί που κοκκινίζει από την αιμορραγία των ματιών του Οιδίποδα που μόλις έχει αυτοτυφλωθεί από ντροπή και απόγνωση, με τα κόκκινα παπούτσια του νέου Οιδίποδα, που τα φορά αμέσως μετά ο γέροντας Οιδίπους και με το χώμα στην άκρη της σκηνής.. συμβολισμός ταφής και όχι μόνο....) Ευφυέστατος και ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία λέγεται στο κοινό, ώστε ακόμη και ο αδαής να μάθει τι συνέβη και θα κατανοήσει, απόλυτα, τα λόγια και τις πράξεις των εμπλεκομένων.
Δεύτερον, η διανομή των ρόλων είναι σοφή. Θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω τους ρόλους της Ιοκάστης (Μαρία Κίτσου εκπληκτική!), του Κρέοντα (Γεράσιμος Γεννατάς με στιγμές τρομακτικής, συγκινησιακής φόρτισης που μεταδίδεται στο κοινό) του Ετεοκλή ( Γεώργιος Παπαπαύλου με ένα σώμα που συμμετέχει στο ρόλο τόσο όσο, ώστε να φέρει την μονομαχία με τον αδελφό του Πολυνείκη ζωντανή μπροστά σου, γιατί μάχεται στα αλήθεια και νιώθεις την έντασή του σαν να παλεύεις ό ίδιος μαζί του) της Αντιγόνης (Λένας Δροσάκη να μας οδηγεί σε βαθιά συγκίνηση, τόσο στίς σκήνές που στηρίζει τον πατέρα της όσο και προς το τέλος της παράστασης, όπου θανατώνεται για την παρακοή της στην απόφαση του Κρέοντα).
Τεράστιος ρόλος με απαιτήσεις, συναισθηματικές ρωγμές και κυκλοθυμικές εξάρσεις, φυσικά, του γέροντα Οιδίποδα που υποδύεται ο Τάκης Χρυσικάκος, ο οποίος έχει και το ρόλο του Τειρεσία στην αρχή. Ο Τάκης διδάσκει θέατρο όπως πάντα. Λιτός, εσωτερικός, ουσιαστικός.
(Όταν ο Χρυσικάκος μπαίνει στην σκηνή ως ο τυφλός, γέροντας Οιδίπους που φτάνει στην Αθήνα, συγκλονίζει το κοινό. Πέφτει στο χώμα. Δεν βλέπει. Σέρνεται. Το κοινό βουρκώνει. Ακούς τους λυγμούς γύρω σου. Βλέπεις τα χαρτομάντιλα να βγαίνουν από τις τσάντες. Ο Τάκης δεν υποκρίνεται τον τυφλό στην σκηνή, είναι! Μέχρι το τέλος του έργου είναι ένας τυφλός άνθρωπος. Το μεγαλείο του ηθοποιού που η εμπειρία και η εξάσκηση, η πειθαρχία και η ταπεινότητα τον οδηγούν στην αριστουργηματική ερμηνεία. Σχολή για τους νεότερους ηθοποιούς πιστέψτε με!)
Τρίτο και τελευταίο απο τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της παράστασης η μουσική του έργου. Ο Μίνως Μάτσας έκανε εξαιρετική δουλειά που συνάδει απόλυτα με κάθε σκηνή που ντύθηκε με μελωδία. Ότι ακούγεται στην παράσταση αυτή, δίνει την εντύπωση πως μιλάει ένας ακόμη, αόρατος ηθοποιός.
Είμαι ευτυχής που την παρακολούθησα και ευτυχέστερη που ο φίλος Τάκης Χρυσικάκος συζήτησε μαζί μου μετά την παράσταση για πολλά όμορφα του θεάτρου και όχι μόνο. Μιλώντας με τέτοιας κλίμακας ηθοποιούς μόνο κέρδος μπορείς να έχεις. Ειδικά όταν τους χαρακτηρίζει η σεμνότητα και η ευγένεια.
6 Σεπτεμβρίου στο Κατράκειο στην Αθήνα είναι η τελευταία ευκαιρία να την παρακολουθήσετε και να απολαύσετε μια εξαιρετική δουλειά! Η παράσταση «Οιδίπους» είναι μια σύνθεση των επτά τραγωδιών που αναφέρονται στον μύθο του οίκου των Λαβδακιδών. Συγκεκριμένα: των τραγωδιών του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ» και «Αντιγόνη», των τραγωδιών του Ευριπίδη «Φοίνισσες», «Βάκχες» και «Ικέτιδες» και της τραγωδίας του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας».
Εγώ θα πω μονάχα
"Ευχαριστώ Τάκη, ξέρεις εσύ..."
Αντίθετα είναι εχθροί σε κάθε σκοπό.
Ένα από τα διδάγματα της εξαιρετικής παράστασης που παρακολούθησα μαζί με πλήθος κόσμου, "Οιδίπους. ο μύθος της ιστορίας του κόσμου όπως τον είπαν οι Έλληνες" σε σκηνοθεσία του κ. Σταύρου Τσακίρη, στο θέατρο του Άλσους Αγίου Γεωργίου στην Τρίπολη.
Έχω πολλά να πω για αυτή αλλά θα αρκεστώ σε τρία βασικά στοιχεία. Πρώτον, η σκηνοθετική ματιά ξεπερνά τα τετριμμένα και οι συμβολισμοί της σκηνοθεσίας του Τσακίρη, κατά τη διάρκεια της παράστασης, εκτός από ευφυέστατοι είναι και άκρως καθοριστικοί. Αυτό δίνει στην εξέλιξη της ιστορίας μια ροή διαυγούς νερού και μια συνέπεια στην κατανόηση του έργου δράση με δράση. (Ξετρελάθηκα με το δάπεδο- πανί που κοκκινίζει από την αιμορραγία των ματιών του Οιδίποδα που μόλις έχει αυτοτυφλωθεί από ντροπή και απόγνωση, με τα κόκκινα παπούτσια του νέου Οιδίποδα, που τα φορά αμέσως μετά ο γέροντας Οιδίπους και με το χώμα στην άκρη της σκηνής.. συμβολισμός ταφής και όχι μόνο....) Ευφυέστατος και ο τρόπος με τον οποίο η ιστορία λέγεται στο κοινό, ώστε ακόμη και ο αδαής να μάθει τι συνέβη και θα κατανοήσει, απόλυτα, τα λόγια και τις πράξεις των εμπλεκομένων.
Δεύτερον, η διανομή των ρόλων είναι σοφή. Θα μου επιτρέψετε να ξεχωρίσω τους ρόλους της Ιοκάστης (Μαρία Κίτσου εκπληκτική!), του Κρέοντα (Γεράσιμος Γεννατάς με στιγμές τρομακτικής, συγκινησιακής φόρτισης που μεταδίδεται στο κοινό) του Ετεοκλή ( Γεώργιος Παπαπαύλου με ένα σώμα που συμμετέχει στο ρόλο τόσο όσο, ώστε να φέρει την μονομαχία με τον αδελφό του Πολυνείκη ζωντανή μπροστά σου, γιατί μάχεται στα αλήθεια και νιώθεις την έντασή του σαν να παλεύεις ό ίδιος μαζί του) της Αντιγόνης (Λένας Δροσάκη να μας οδηγεί σε βαθιά συγκίνηση, τόσο στίς σκήνές που στηρίζει τον πατέρα της όσο και προς το τέλος της παράστασης, όπου θανατώνεται για την παρακοή της στην απόφαση του Κρέοντα).
Τεράστιος ρόλος με απαιτήσεις, συναισθηματικές ρωγμές και κυκλοθυμικές εξάρσεις, φυσικά, του γέροντα Οιδίποδα που υποδύεται ο Τάκης Χρυσικάκος, ο οποίος έχει και το ρόλο του Τειρεσία στην αρχή. Ο Τάκης διδάσκει θέατρο όπως πάντα. Λιτός, εσωτερικός, ουσιαστικός.
(Όταν ο Χρυσικάκος μπαίνει στην σκηνή ως ο τυφλός, γέροντας Οιδίπους που φτάνει στην Αθήνα, συγκλονίζει το κοινό. Πέφτει στο χώμα. Δεν βλέπει. Σέρνεται. Το κοινό βουρκώνει. Ακούς τους λυγμούς γύρω σου. Βλέπεις τα χαρτομάντιλα να βγαίνουν από τις τσάντες. Ο Τάκης δεν υποκρίνεται τον τυφλό στην σκηνή, είναι! Μέχρι το τέλος του έργου είναι ένας τυφλός άνθρωπος. Το μεγαλείο του ηθοποιού που η εμπειρία και η εξάσκηση, η πειθαρχία και η ταπεινότητα τον οδηγούν στην αριστουργηματική ερμηνεία. Σχολή για τους νεότερους ηθοποιούς πιστέψτε με!)
Τρίτο και τελευταίο απο τα πιο σημαντικά στοιχεία αυτής της παράστασης η μουσική του έργου. Ο Μίνως Μάτσας έκανε εξαιρετική δουλειά που συνάδει απόλυτα με κάθε σκηνή που ντύθηκε με μελωδία. Ότι ακούγεται στην παράσταση αυτή, δίνει την εντύπωση πως μιλάει ένας ακόμη, αόρατος ηθοποιός.
Είμαι ευτυχής που την παρακολούθησα και ευτυχέστερη που ο φίλος Τάκης Χρυσικάκος συζήτησε μαζί μου μετά την παράσταση για πολλά όμορφα του θεάτρου και όχι μόνο. Μιλώντας με τέτοιας κλίμακας ηθοποιούς μόνο κέρδος μπορείς να έχεις. Ειδικά όταν τους χαρακτηρίζει η σεμνότητα και η ευγένεια.
6 Σεπτεμβρίου στο Κατράκειο στην Αθήνα είναι η τελευταία ευκαιρία να την παρακολουθήσετε και να απολαύσετε μια εξαιρετική δουλειά! Η παράσταση «Οιδίπους» είναι μια σύνθεση των επτά τραγωδιών που αναφέρονται στον μύθο του οίκου των Λαβδακιδών. Συγκεκριμένα: των τραγωδιών του Σοφοκλή «Οιδίπους Τύραννος», «Οιδίπους επί Κολωνώ» και «Αντιγόνη», των τραγωδιών του Ευριπίδη «Φοίνισσες», «Βάκχες» και «Ικέτιδες» και της τραγωδίας του Αισχύλου «Επτά επί Θήβας».
Εγώ θα πω μονάχα
"Ευχαριστώ Τάκη, ξέρεις εσύ..."
Δημοσίευση σχολίου