Ο βουλευτής Αρκαδίας Γιώργος Η. Παπαηλιού, μιλώντας στην Ολομέλεια της Βουλής (17.2.2018) για τον προϋπολογισμό 2019 είπε, μεταξύ των άλλων, τα εξής :
1) Διαπιστώνεται, ότι, παρά τη διάψευση των αλλεπάλληλων καταστροφολογικών σεναρίων που έχουν προβληθεί από πλευράς αξιωματικής αντιπολίτευσης αλλά και του ΠΑΣΟΚ, οι βουλευτές τους επιμένουν. Ζουν στον κόσμο τους και πάντως όχι στην πραγματικότητα.
Εμείς δεν είπαμε ότι δεν υπάρχουν προβλήματα. Αυτά, που οφείλονται στη χρεωκοπία της χώρας και τις «μνημονιακές» πολιτικές, εξακολουθούν και θα εξακολουθήσουν να βαραίνουν την ελληνική οικονομία και τους πολίτες. Με τις πολιτικές μας, επιχειρούμε να τα υπερβούμε.
Δεν θριαμβολογούμε για τις επιτυχίες μας. Μακριά από εμάς τα success stories της κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ. Όμως έχει ξεκινήσει η αντιστροφή των πραγμάτων. Αυτό αναγνωρίζεται από όλους, «πλην Λακεδαιμονίων».
2) Τον Αύγουστο 2018 «έκλεισε» ο κύκλος της δημοσιονομικής προσαρμογής, με την έξοδο της χώρας από τις «μνημονιακές» πολιτικές λιτότητας.
Αυτή η έξοδος δεν είναι μία τυπική διαδικασία. Πρόκειται για ουσιαστική εξέλιξη. Η χώρα ανακτά σημαντικά περιθώρια και βαθμούς άσκησης αυτόνομης οικονομικής πολιτικής.
Το έτος 2018, ως συνέχεια των προηγουμένων χρόνων διακυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από την περαιτέρω βελτίωση της δημοσιονομικής κατάστασης, τη βελτίωση όλων των οικονομικών δεικτών εμπιστοσύνης, την αναβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της χώρας, τη μείωση της ανεργίας από το 27% και το 60 % για τους νέους που είχε εκτοξευτεί επί κυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, σε ποσοστό 18,6 % και την αύξηση της απασχόλησης, τη
μείωση των εισοδηματικών ανισοτήτων, τη μείωση της του κινδύνου ακραίας φτώχειας, αλλά και τη μείωση της ακραίας φτώχειας καθ΄ εαυτήν
Σε αυτό το πλαίσιο, το υπερπλεόνασμα του πρωτογενούς οικονομικού αποτελέσματος και η περαιτέρω, έστω μικρή, αύξηση του ΑΕΠ έχουν παράσχει στην κυβέρνηση το περιθώριο απόδοσης μέρους του υπερπλεονάσματος με τη μορφή κοινωνικού μερίσματος σε εκείνες τις κατηγορίες πολιτών που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη.
3) Ο προϋπολογισμός 2019, στον οποίο αποτυπώνεται η αλλαγή μείγματος δημοσιονομικής πολιτικής, αποσκοπεί :
α) στην ενίσχυση του διαθέσιμου εισοδήματος, στη διαμόρφωση όρων για τη στήριξη της υγιούς επιχειρηματικότητας, με τη σταδιακή και μόνιμη μείωση των φορολογικών βαρών νοικοκυριών και επιχειρήσεων, τη μείωση των ασφαλιστικών εισφορών συγκεκριμένων επαγγελματικών κατηγοριών, την αποκατάσταση της συλλογικής αυτονομίας και τις επικείμενες αύξηση του κατώτατου μισθού και κατάργηση του υποκατώτατου
β) στην υποστήριξη της βιώσιμης ανάπτυξης, με προγράμματα για την καταπολέμηση της ανεργίας και την τόνωση της απασχόλησης, ιδίως των νέων, των άνεργων πτυχιούχων ΑΕΙ και ΤΕΙ, την επιχορήγηση επιχειρήσεων για την απασχόληση νέων ανέργων σε κλάδους έξυπνης εξειδίκευσης, νέες ολοκληρωμένες παρεμβάσεις για κατάρτιση, πρακτική άσκηση και πιστοποίηση σε δυναμικούς κλάδους της παραγωγικής δραστηριότητας, κλάδους αιχμής, παρεμβάσεις επαγγελματικής ενδυνάμωσης και δράσεις κατάρτισης στους τομείς της αγροδιατροφής, της μεταποίησης και της κυκλικής οικονομίας
γ) στην αντιμετώπιση χρόνιων ελειμμάτων στον τομέα της κοινωνικής προστασίας, με το μετασχηματισμό του επιδοματικού μοντέλου πρόνοιας για τα ευάλωτα μέλη της κοινωνίας σε μοντέλο καθολικής φρντίδας και αλληλεγγύης για όλους και με την ενίσχυση σχετικών δράσεων, όπως η εισαγωγή του επιδόματος στέγης κατά καθολικό τρόπο, η κάλυψη όλων των παιδιών από τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, η καθιέρωση του νέου επιδόματος παιδιού, ο θεσμός των σχολικών γευμάτων.
Στο πλαίσιο του νέου αναπτυξιακού υποδείγματος που προωθείται, όλα αυτά στηρίζονται στην παραγωγική λογική, στη γνώση, στην καινοτομία, στην εξωστρέφεια και στην κοινωνικά δίκαιη διανομή του παραγόμενου πλούτου, με πολιτικές για την κοινωνική-αλληλέγγυα οικονομία, τις ενεργειακές κοινότητες και την ενίσχυση συνεταιριστικών, συλλογικών, ομαδικών σχημάτων στον πρωτογενή τομέα και όχι μόνον. Περιλαμβάνονται δε στο «ολιστικό αναπτυξιακό σχέδιο», που θέτει στόχους, προτεραιότητες και συγκεκριμένες δράσεις και αντιδιαστέλλονται δε, προς το οικονομικό μοντέλο του παρελθόντος που στηρίζονταν στο δανεισμό και τις εισαγωγές.
4) Οι πυλώνες, επί των οποίων στηρίζεται και θα στηριχθεί η αναπτυξιακή πολιτική είναι :
α) η δημοσιονομική βιωσιμότητα και συνακόλουθα η οικονομική σταθερότητα,
β) η βιώσιμη ανάπτυξη με την ψηφιοποίηση του δημόσιου τομέα, τη διαμόρφωση ευνοϊκών όρων για την ενίσχυση νεοφυών επιχειρήσεων και τη στροφή της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας σε παραγωγικές επενδύσεις, την ενίσχυση της εξωστρέφειας, στη βάση της αξιοποίησης των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της χώρας, με επίκεντρο τον πρωτογενή τομέα συνδυαστικά με τη μεταποίηση των αγροτικών και κτηνοτροφικών προϊόντων (αγροδιατροφή), τον τουρισμό (αγροτουρισμός), την ενέργεια και τη ναυτιλία
γ) οι διαρθρωτικές πολιτικές, με την ανάπτυξη και τον εκσυγχρονισμό των υποδομών και των δικτύων στις μεταφορές, την ενέργεια και την πληροφορική, την αποδοτική και κοινωνικά επωφελή διαχείριση της δημόσιας περιουσίας,
δ) η ανάπτυξη χωρίς αποκλεισμούς, με μείωση των κοινωνικών και περιφερειακών ανισοτήτων, την υποστήριξη των απομονωμένων ορεινών και νησιωτικών περιοχών, την προώθηση της οικολογίας, της κυκλικής και κοινωνικής-αλληλέγγυας οικονομίας, χωρίς αποκλεισμό των συμπολιτών μας, που διαμένουν στην «ξεχασμένη» Ελλάδα, από τις υπηρεσίες εκπαίδευσης, επαγγελματικής εκπαίδευσης και κατάρτισης, υγείας και κοινωνικής προστασίας.
5) Το 2019 είναι έτος αλλλεπάλληλων και πολλαπλών εκλογικών αναμετρήσεων. Σε όλες θα συγκρουστούν δύο διαφορετικές πολιτικές επιλογές που αντιστοιχούν σε διαφορετικούς πόλους.
Η νεοφιλελεύθερη επιλογή, υπό την καθοδήγηση των «γνωστών» μέσων ενημέρωσης, εκφράζεται από τη συντηρητική παράταξη που δυστυχώς έχει ενσωματώσει ακροδεξιές θέσεις, έχοντας μεταλλαγεί σε ένα ακραία νεοσυντηρητικό σχήμα, στο οποίο τον τόνο δίδουν οι εκπρόσωποι της ακροδεξιάς. Αλλά δυστυχώς εκφράζεται και από τους νεοφιλελεύθερους σοσιαλδημοκράτες του ΠΑΣΟΚ, που εν ονόματι της επιθυμίας και επιδίωξής τους να υποστεί στρατηγική ήττα ο ΣΥΡΙΖΑ, δεν διστάζουν να χρησιμοποιούν στην πολιτική αντιπαράθεση όλα τα μέσα, θεμιτά και αθέμιτα. Και αυτό παραπέμπει στην αλήστου μνήμης συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, δύο κομμάτων που οδήγησαν τη χώρα στην χρεωκοπία και μέσω των «μνημονιακών» πολιτικών οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη φτωχοποίηση.
Η νεοφιλελεύθερη επιλογή σε ευρωπαϊκό επίπεδο έχει αντανάκλαση στις οπισθοδρομικές δυνάμεις της ξενοφοβικής ακροδεξιάς, που υψώνουν τείχη και οδηγούν τα μεσαία και λαϊκά στρώματα σε οικονομική ασφυξία και κοινωνικό αποκλεισμό.
Η άλλη επιλογή, η προοδευτική-αριστερή, αναδεικνύει και εφαρμόζει πολιτικές που αποσκοπούν στην κοινωνικά δίκαιη παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας. ‘Εχει ως επίκεντρο την υγιή δημιουργική επιχειρηματικότητα, την ανάταξη της εργασίας, το κοινωνικό κράτος. Αυτή η επιλογή εκφράζεται από τον ΣΥΡΙΖΑ. Στηρίζεται και στηρίζει τις δυνάμεις της δημιουργίας και της εργασίας.
Σε ευρωπαϊκό επίπεδο το αντίστοιχο αυτής της επιλογής εκφράζεται από μία κυοφορούμενη συμμαχία των δυνάμεων της αριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας στο βαθμό που αποκολλάται από τη συνεργασία με τις νεοσυντηρητικές δυνάμεις που, με τις πολιτικές τους, έχουν οδηγήσει την Ευρώπη σε παρακμή και την οδηγούν σε διάλυση.
Αυτά είναι τα διακυβεύματα που τίθενται, τόσο στη χώρα μας όσο και στην Ευρώπη.
Σε αυτά επιχειρεί να δώσει απαντήσεις ο προϋπολογισμός του 2019 και οι πολιτικές που θα ακολουθήσει ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι και μετά τις εκλογικές αναμετρήσεις του προσεχούς έτους. Σε αυτές, ο λαός θα κληθεί να δώσει τις απαντήσεις που πρέπει, διότι έχει και μνήμη και κρίση. Ο λαός δεν θα επιτρέψει την παλινόρθωση όσων οδήγησαν τη χώρα στη χρεοκοπία και άνοιξαν το δρόμο στην επιτροπεία και στα «μνημόνια». Και ο νοών νοείτω
Δημοσίευση σχολίου