Η ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΗΝ ΤΡΙΠΟΛΗ

Στήν Ἱερά Μητρόπολη Μαντινείας καί Κυνουρίας ὁ ἐπίσημος ἑορτασμός τῆς Ἀναστηλώσεως τῶν ἁγίων Εἰκόνων ἔγινε στόν Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Τριπόλεως, σήμερα Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας 8 Μαρτίου 2020.

Στήν Ἀκολουθία τοῦ Ὄρθρου τῆς Θείας Λειτουργίας καί τῆς Λιτανείας προεξήρχε ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαντινείας καί Κυνουρίας κ.κ. ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ μέ τή συμμετοχή τοῦ ἱεροῦ Κλήρου, τῶν τοπικῶν ἀρχῶν καί τοῦ εὐσεβοῦς Λαοῦ τῆς πόλεως, ὅπου καί ἀναγνώσθηκαν τά σχετικά ἀποσπάσματα ἀπό τό Συνοδικόν τῆς ἁγίας καί Οἰκουμενικῆς Ζ΄ Συνόδου.

Στόν Μητροπολιτικό Ἱερό Ναό Ἁγίου Βασιλείου Τριπόλεως τελέστηκε Ὄρθρος , Θεία Λειτουργία καί ἡ Λιτάνευσις τῶν ἁγίων εἰκόνων παρουσία πλήθους ἐνοριτῶν οἱ ὀποῖοι προσῆλθαν συμμετέχοντες στήν Θεία Εὐχαριστία καί τήν Μεγάλη ἑορτή τοῦ Θριάμβου τῆς Ὀρθοδοξίας.

Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας

Αὐτή ἡ Κυριακή ὀνομάζεται Κυριακή τῆςὈρθοδοξίας, διότι ἑορτάζουμε τήν ἀναστήλωση τῶν ἁγίων καί ἱερῶν Εἰκόνων, καθώς καί τόν θρίαμβο τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κατά τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῶν Εἰκονομάχων, δηλαδή τῶν αἱρετικῶν ἐκείνων, πού ἀρνοῦνταν τήν τιμή πρός τίς ἱερές Εἰκόνες.

Πρίν ἀπό περίπου δώδεκα αἰῶνες καί γιά μεγάλη χρονική περίοδο, ἄνω τῶν ἑκατό ἐτῶν, ἀναστατώθηκε ἡ Χριστιανοσύνη μέ τό ζήτημα αὐτῆς τῆς φοβερῆς αἱρέσεως τῶν Εἰκονομάχων.

Ἡ Ἐκκλησία ἐκείνη τήν περίοδο δοκιμάστηκε μέ διωγμούς καί πολλά ἄλλα προβλήματα, πού ἀντιμετώπισαν οἱ Χριστιανοί ἀπό τούς κακοδόξους Εἰκονομάχους.

Πρῶτος κηρύξας τήν Εἰκονομαχία ἦταν ὁ αὐτοκράτορας Λέων ὁ Ἴσαυρος καί τελευταῖος ὁ αὐτοκράτορας Θεόφιλος, σύζυγος τῆς ἁγίας Θεοδώρας.

Ἡ ἀφορμή καί τό πρόσχημα ἦταν ἡ προσκύνηση τῶν ἱερῶν Εἰκόνων, ἡ αἵρεση, ὅμως, εἶχε βαθύτερες ρίζες καί, ὅπως εὐστόχως σημειώνει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, ἦταν μία «ἀθεώτατη μεταστοιχείωσις τῶν ἁπάντων», ἀπέβλεπε δηλαδή σέ μιά γενική ἀνατροπή τῆς Ἐκκλησίας.

Ἦταν, ἐπίσης, ἀνάμιξη τοῦ Κράτους στά πράγματα τῆς Ἐκκλησίας, σάν ἐκεῖνες πού πολλές φορές, δυστυχῶς, συνέβησαν στήν πορεία τῆς ἱστορίας, ἐξαιτίας τῶν ὁποίων πάντα ἡ Ἐκκλησία πλήρωσε ξένες ἁμαρτίες.

Ἡ Εἰκονομαχία ἦταν μία ἀπό τίς μεγάλες δραματικές περιπέτειες τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τό Κράτος ἦλθε σέ σύγκρουση μαζί της.

Φανερά μέν ἦταν τό ζήτημα τῶν Εἰκόνων, στήν οὐσία ὅμως τό Κράτος ἤθελε μιά ριζική ἀλλαγή καί μεταρρύθμιση τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων.

Στό τέλος δικαιώθηκε παρά Θεῷ καί ἀνθρώποις καί πάλι ἡ Ἐκκλησία. Ἔτσι ἐπικράτησε ἡ ὀρθή πίστη, γιατί πάντα ἡ Ἐκκλησία νικᾶ, ὅταν ἀγωνίζεται γιά τήν σωτηριώδη ἀλήθεια, πού ὁ Θεός ἀπεκάλυψε στόν ἄνθρωπο.

Ἡ ἁγία Θεοδώρα, μετά τόν θάνατο τοῦ συζύγου της, ἀνέλαβε τήν ἐξουσία καί στήριξε πάλι τήν Ὀρθοδοξία, μέ τήν πολύτιμη βοήθεια τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως Μεθοδίου.

Ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα διεκήρυξε δημόσια ὅτι ἀσπαζόμεθα τίς Εἰκόνες, ὄχι λατρευτικά, οὔτε ὡς Θεούς, ἀλλά ὡς εἰκόνες τῶν ἀρχετύπων.

Τήν πρώτη Κυριακή τῶν Νηστειῶν, τό ἔτος 843, ἡ αὐτοκράτειρα Θεοδώρα μαζί μέ τό γιό της, αὐτοκράτορα Μιχαήλ, μέ τόν εὐσεβῆ Κλῆρο καί τόν Λαό, ἐποίησαν λιτάνευση καί ἀναστήλωση τῶν ἁγίων Εἰκόνων στούς ἱερούς Ναούς.

Ἀπό τότε ἑορτάζουμε κάθε χρόνο τήν ἀνάμνηση αὐτοῦ τοῦ γεγονότος, γιατί καθορίστηκε ὁριστικά ὅτι δέν λατρεύουμε τίς Εἰκόνες, ἀλλά τιμοῦμε καί δοξάζουμε ὅλους τους Ἁγίους, πού αὐτές εἰκονίζουν, ἐνῶ λατρεύουμε μόνο τόν ἐν Τριάδι Θεό, τόν Πατέρα, τόν Υἱό καί τό Ἅγιο Πνεῦμα.

Ἡ Ὀρθόδοξη πίστη μας εἶναι ἡ πολύτιμη κληρονομιά τῶν Πατέρων μας. Γι’ αὐτό πρέπει νά καυχώμεθα πού εἴμαστε Ἕλληνες Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί καί νά θεωροῦμε ἱερό χρέος μας νά φυλάσσουμε καί νά ὑπερασπιζόμαστε τήν Ὀρθοδοξία μας.

Βαθιά εἶναι χαραγμένο στό μυαλό μας τό μήνυμα τῶν Πατέρων τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅτι ἔξω ἀπό τήν Ἐκκλησία δέν ὑπάρχει ὀρθή πίστη καί δέν ὑπάρχει σωτηρία.

Ὅποιος θέλει νά εἶναι Χριστιανός, πρέπει νά ἀνήκει στήν Ἐκκλησία, καί ὅποιος θέλει τή σωτηρία του, πρέπει νά ξέρει πῶς μόνο μέσα στήν Ἐκκλησία σώζεται.