.. Την άλλη μέρα γύριζα στην Τρίπολη κι ένιωθα αναπάντεχη συγκίνηση. Υψηλός, καθαρός ο αέρας, κι αλαφρώνει το σώμα του ανθρώπου.
............................
Περπατώ γρήγορα, φτάνω στη μεγάλη πλατεία, μέσα στο πλήθος, να γλιτώσω. Όλος ο ελληνικός παράδεισος: καρέκλες άφθονες, εφημερίδες, καφέδες, νερά, στραγαλατζήδες.
Πουθενά δεν είδα τόσο έξυπνες, ζωντανές, πανούργιες φυσιογνωμίες. Στήνω αυτί να πάρω κουβέντες. Δύο τσελιγκάδες στέκονται στη μέση της πλατείας ακουμπισμένοι στις αγκλίτσες τους. Ο ένας ρωτάει:
—Όταν πιάσουνε έναν κλέφτη δυο ώρες μετά την κλοπή, θεωρείται επ' αυτοφώρω;
Ο άλλος τσέλιγκας σκύβει, ξύνει το κεφάλι του, συλλογιστεί.
— Τι έκλεψε; ρωτάει.
— Αμ' δε σου λέω! Δικός μου λογαριασμός. Εγώ σε ρωτώ αν είναι επ' αυτοφώρω.
— Αν τον πιάσουν με τα κλεψίμια στο χέρι......
— Μα επ' αυτοφώρω, καημένε, θα πει: σε πιάνω στα πράσα– κατάλαβες;
— Αμ' αυτό λέω κι εγώ. Αν τον πιάσουν με τα πράσα.....
Ο καβγάς κορώνει.
— Όχι με τα πράσα.... στα πράσα– κατάλαβες; Είναι διάφορα!
Με βλέπουν ξαφνικά να κρυφακούω, χαμηλώνουν τη φωνή, πάνε πιο πέρα και συνεχίζουν με πάθος, κρατούν τώρα τις αγκλίτσες σαν πένες και γράφουν στο αγέρα. ...................
Ν. Καζαντζάκης
Ταξιδεύοντας. ( Μοριάς)
Απ' την επίσκεψη του στην Τρίπολη 1937!
Δημοσίευση σχολίου