Photo: Αμαλία Κωβαίου
Η σημερινή ημέρα είχε στο πρόγραμμα πεζοπορία. Θα περπατούσαμε στις βόρειες πλαγιές του Μαινάλου όπου μεταξύ άλλων θα φτάναμε και στο ασκηταριό της Σφυρίδας. Αφήσαμε πίσω μας τη Βυτίνα, και με τον συνοδοιπόρο μας σε αυτή τη διαδρομή, τον Λάμπρο Παπαλάμπρο από το Vitina Trekking, κατευθυνθήκαμε προς το χωριό Λάστα.
«Είναι ένα πολύ μικρό χωριό, που μένει μόνιμα, μόνο μία οικογένεια.» μας είπε στη διαδρομή, και συνεχίσαμε μέσα στο ελατοδάσος. Κοντεύαμε να φτάσουμε στο χωριό, αλλά κάναμε μία μικρή στάση σε μία πηγή για να δροσιστούμε και αφού αγναντέψαμε τη θέα, συνεχίσαμε. Πράγματι σε πολύ λίγο, είχαμε ήδη φτάσει στη Λάστα. Από εδώ θα ξεκινούσε η περιπατητική μας διαδρομή. Αφήσαμε το αυτοκίνητο λίγο πιο κάτω, και περπατήσαμε μέχρι την πλατεία.
Η πέτρινη εκκλησία και η θέα
Η μεγάλη πέτρινη εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, δεσπόζει στο κέντρο της και είναι χτισμένη το 1876. Μία μεγάλη πλακόστρωτη πλατεία με ωραία θέα και ένα υπεραιωνόβιο πλάτανο, δημιουργεί το σκηνικό, ενώ παρά δίπλα στο παλιό σχολείο, έχει γίνει μία προσπάθεια να μετατραπεί σε ξενώνα. Εδώ σε αυτή την πλατεία κάθε καλοκαίρι, τον Δεκαπενταύγουστο γίνεται το πανηγύρι του χωριού, που λειτουργεί και σαν μία καλή ευκαιρία να μαζευτούν όλοι όσοι κατάγονται από εδώ.
Ένα διαφορετικό, αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο στο χωριό Λάστα/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Ο Λάμπρος μας οδηγεί στο καφενείο, δίπλα στην εκκλησία/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Πολύχρωμες καρέκλες στο αυτοδιαχειρίζομενο καφενείο/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Το αυτοδιαχειριζόμενο καφενείο
Είμαστε κάμποση ώρα στο χωριό και δεν έχουμε δει άνθρωπο, παρά μόνο ένα σκύλο που μας κάνει παρέα. Προετοιμαζόμαστε για την πεζοπορία, αλλά ο Λάμπρος μας οδηγεί στο καφενείο, δίπλα στην εκκλησία. Είναι ένα διαφορετικό ωστόσο καφενείο, καθώς λειτουργεί ως αυτοδιαχειριζόμενο. Δεν έχει καφετζή, και ο καθένας παίρνει για λίγο το ρόλο αυτό. «Εδώ μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε, να φτιάξει τον καφέ του, με τα υλικά και στα σύνεργα που θα βρει στο χώρο. Μόνη του υποχρέωση είναι να τον αφήσει καθαρό και τακτοποιημένο, όπως τον βρήκε.»
«Εδώ μπορεί να έρθει ο οποιοσδήποτε, να φτιάξει τον καφέ του, με τα υλικά και στα σύνεργα που θα βρει στο χώρο. Μόνη του υποχρέωση είναι να τον αφήσει καθαρό και τακτοποιημένο όπως τον βρήκε»/Photo: Aμαλία Κωβαίου
Ένα παλιό ραδιόφωνο – κασετόφωνο, στη μία πλευρά, τάβλι, χαρτιά και διάφορα άλλα επιτραπέζια, με κάνουν να φτιάχνω την εικόνα του χώρου, τους καλοκαιρινούς μήνες/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Δίπλα στον πάγκο της κουζίνας, βρίσκεται ένας κουμπαράς, όπου μία ταμπέλα γράφει «ταμείο»/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Στους τοίχους είναι κρεμασμένες εικόνες από το παρελθόν του χωριού, υφαντά, αλλά και κάποιες προσωπογραφίες. Ένα παλιό ραδιόφωνο – κασετόφωνο, στη μία πλευρά, τάβλι, χαρτιά και διάφορα άλλα επιτραπέζια, με κάνουν να φτιάχνω την εικόνα του χώρου, τους καλοκαιρινούς μήνες. Δίπλα στον πάγκο της κουζίνας, βρίσκεται ένας κουμπαράς, όπου μία ταμπέλα γράφει «ταμείο». Ακριβώς από πάνω μία άλλη μικρή πινακίδια μας προτρέπει να αφήσουμε κάτι ως ένδειξη προσφοράς, «εδώ ρίχνετε κάθε σας οικονομική προσφορά για την συντήρηση του ιστορικού μας καφενείου.»
Ένας όμορφος, ζεστός χώρος/Photo: Αμαλία Κωβαίου
Στον χώρο υπάρχουν διαθέσιμες τράπουλες και επιτραπέζια παιχνίδια/Photo: Aμαλία Κωβαίου
Φτιάχνουμε τους καφέδες μας και καθόμαστε στις πολύχρωμες ξύλινες καρέκλες. Τα πράγματα στου τοίχους είναι τόσα πολλά που κάθε λίγο, βλέπω και κάτι ακόμη που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον. Ήπιαμε τον καφέ, πήραμε και από ένα λουκούμι, τακτοποιήσαμε τα πράγματα, και είμαστε έτοιμοι για να ξεκινήσουμε. Το καφενείο της Λάστας ήταν μία ωραία έκπληξη.
Δημοσίευση σχολίου