Μια Π ρ α γ μ α τ ι κ ή Ι σ τ ο ρ ί α, πριν 73 χρόνια - χρόνια του διχασμού, με τις Παράπλευρες οδυνηρές (Αθώες) Ανθρώπινες απώλειες . . . όπως την έχουμε οι μεγαλύτεροι ακούσει και μας την μεταφέρει η Βάσω Σινοπούλου (Σινάκου) κόρη/αδερφή των αθώων θυμάτων.
-Σε ένα από τα μονοπάτια του Μαινάλου, «Τρίπολη - Βαλτεσινίκο»
στις 11 Ιουλίου του 1949 η Ευσταθία Σινοπούλου (Σινάκου) με το μωρό στην αγκαλιά της επέστρεφε πεζοπορικώς από την Τρίπολη μέσω Βυτίνας για το Βαλτεσινίκο.
-Την έπιασε το σούρουπο λίγο πριν από την τοποθεσία “Ελλά” όπου σκεφτότανε να διανυχτερεύσει στο καλύβι της αδερφής της Φωτεινής Ζαχαροπούλου και το πρωί με τα ξημερώματα να μπει στο χωριό. Ήξερε ότι μετά τη δύση του ηλίου απαγορευόταν η κυκλοφορία μέσα ή έξω από το χωριό και ότι γύρω απ’ το χωριό υπήρχαν στημένες ενέδρες, αλλά δεν φαντάστηκε ότι μία ενέδρα θα ήταν στημένη λίγο πριν τον προορισμό της, τόσο μακριά από το χωριό.
Στην τοποθεσία γύρο στα διακόσια μέτρα προτού τη διασταύρωση του μονοπατιού Βυτίνα/Λάστα - Βαλτεσινίκο και Μαγούλιανα - Βαλτεσινίκο έγινε το μοιραίο φονικό. Στη δεξιά μεριά είναι ένα υψωματάκι με απόλυτη θέα του μονοπατιού όπου ήταν στημένη μια ενέδρα από Βαλτεσινιώτες.
Οι φύλακες είδαν μέσα στο σκοτάδι μια σκιά να βγαίνει από το δάσος κατευθυνόμενη προς το χωριό και χωρίς αμφιβολία την πυροβόλησαν νομίζοντας ότι έτσι θα σκότωναν τον τελευταίο «αντάρτη» του εμφυλίου πολέμου . . . Η ατυχία ήταν που το μωρό κοιμόταν και δεν υποψιάστηκαν ότι μπορεί να είναι κάποιος άλλος παρά αντάρτης. Μόνο αυτοί γνωρίζουν πως αισθάνθηκαν όταν διαπίστωσαν ότι δεν είχαν μόνο ένα θύμα αλλά δύο . . . Μία συγχωριανή τους γυναίκα, με το μωρό της στην αγκαλιά και μάνα οκτώ ακόμη παιδιών που την περίμεναν στο σπίτι με το μικρότερο (εμένα) μόλις δέκα οκτώ μηνών!
Τα ξημερώματα της επόμενης μέρας ειδοποίησαν, για το γεγονός, τον άντρα της αδερφής της, Κώστα Ζαχαρόπουλο (Τζούρα) ο οποίος πήγε και φόρτωσε τους δύο σορούς στο μουλάρι του και τους μετέφερε στο κοιμητήριο του Αγίου Τρύφωνα.
70 χρόνια μετά από αυτό το τραγικό βράδυ η κόρη της Σταθούλας, Βάσω Σινοπούλου, η εγγονή της Σοφία Σινοπούλου Λόιντ κάτοικοι Αμερικής και η δισέγγονη της Μαρίνα Επιτροπάκη, (τρεις γενιές), περπάτησαν σε αυτό το μονοπάτι ακολουθώντας τα αχνάρια της Σταθούλας και έφτασαν στο σημείο όπου οι δύο ζωές χάθηκαν για πάντα αλλά οι ψυχές τους πέταξαν και κρύφτηκαν στο δάσος.
Εκεί έστησαν ένα ενθύμιο κουτάκι που στεγάζει το παρακάτω κείμενο:
«Σ’ αυτό το μέρος τον Ιούλιο του 1949 η Ευσταθία Σινοπούλου (Σινάκου) και το μωρό που κρατούσε στην αγκαλιά της άφησαν την τελευταία τους αναπνοή. Θύματα από τις παράπλευρες απώλειες του εμφυλίου πολέμου.
Καλό σου δρόμο Διαβάτη και πάντα να κουβαλάς μες την ψυχή σου την αγάπη για τη φύση και τα πλάσματα της».
πηγη
Δημοσίευση σχολίου