Έφυγε από τη ζωή ο αγαπημένος φίλος Παναγιώτης Δημητρακόπουλος (Τάκις Τζίβας), μεγάλος (μέγιστος για μένα) ως ποιητής και σπουδαίος ως άνθρωπος. Ο Τάκις δεν ευτύχησε να δει την αναγνώριση που του αναλογούσε, επειδή απλά ζούσε στη Τρίπολη και ήταν αρνητικός να προσκολληθεί στα κέντρα εξουσίας των Αθηνών, που αναδεικνύουν τη λογοτεχνική αφρόκρεμα της Χώρας.
Ο Τάκις, ο Τάκις μας, συντροφιά με τη μαρτυρική ζωή του, ευτύχησε να μεγαλουργήσει με το ποιητικό του λόγο την γαλήνη της ψυχής του και τα ανόθευτα όνειρά του. Τον έζησα ως συν-δημιουργό σε τρία συμφωνικά μου έργα, όπου θαμπώθηκα από τη δύναμη και τον πλούτο του λόγου του. Δίνω στη δημοσιότητα μικρά αποσπάσματα της ποίησής του από τα τρία αυτά έργα, ως μια αφετηρία να πληροφορηθούν για την ποίησή του όσοι τον αγάπησαν και τον θαύμαζαν και όσοι δεν τον γνώρισαν.
Στο έργο Το Λυκαυγές των δαιμόνων, που περιγράφει τη φρίκη της Γερμανικής Κατοχής στη Τρίπολη, με κεντρικό θέμα τον απαγχονισμό των δέκα πατριωτών στην οδό Ταξιαρχών στις 15 Γενάρη του 1944, ο Τάκις έγραψε:
Μες στους έρημους δρόμους
η ψυχή τρομαγμένη
Ανταμώνει τη νύχτα
στις καρδιές των ανθρώπων.
Στέκει ο χρόνος μάρτυρας
τη λευτεριά αγναντεύει
με το λευκό της φόρεμα
στο αίμα βαπτισμένο
χρυσό κροντήρι να βαστά
κερνά τους αντρειώμενους
τον οίνο τον αμέθυστο
το φως των αθανάτων.
Στο έργο Οι μαρτυρικές πόλεις (Δίστομο, Καισαριανή, Καλάβρυτα)
ΚΑΙΣΑΡΙΑΝΗ -1944
Μάη που τα λουλούδια σου
με αίμα τάχεις βάψει
και για γενέθλια έλαβες
στεφάνια του θανάτου.
Φρίκη γιατί με ξύπνησες
απ' το βαθύ τον ύπνο
και τις φτερούγες σου χτυπάς
στης μνήμης σκαλοπάτια.
Απ’ τα υγρά τα μάτια σου
το φως αργοπεθαίνει
κι αργοκυλά ώς την ψυχή
το δάκρυ παγωμένο.
Στο έργο Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου
Πάλι σε ξεριζώσανε κατατρεγμένος φεύγεις
και πήρες στράτες μακρινές σε παγωμένες στέπες
στήνεις και πάλι σπιτικό πουλάκι τρομαγμένο,
σκορπίσανε τα όνειρα, το βιός και τα παιδιά σου.
Πρόβαλλε ο Αυγερινός κόκκινος σαν τον ήλιο
και η Μάνα που σ’ αγνάντευε, η Μάνα των προγόνων
άνοιξε την αγκάλη της, μάζεψε τα παιδιά της
έτσι το λένε οι γραφές και τα κρυφά κιτάπια.
Ο Τάκης καταλάβαινε το τέλος του. Στις 11 Γενάρη έγραψε σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης:
Ευχαριστώ τους φίλους, συγγενείς και γνωστούς που σήκωσαν ψηλά το μαντήλι τους, με έναν φιλικό χαιρετισμό μου θυμίζουν τα λιγοστά κεράκια που απόμειναν ακόμα αναμμένα...
Στις 20 Γενάρη μιλήσαμε στο τηλέφωνο για την υγεία του και για τρία στιχάκια που υπολείπονταν. Θα στα στειλω όσο μπορώ πιο γρήγορα μου είπε. Μη βιάζεσαι Τακι έχουμε καιρό του απάντησα. Στις 31 Γενάρη του έγραψα στο μειλ του. Τακι τι γίνεται με το ποίημα; Αλλά ο Τάκις φίλοι και φίλες ετοιμαζόταν για το μακρύ ταξίδι του. Αιωνία η μνήμη του. Συλλυπητήρια στην υπέροχη οικογένειά του.
Το έργο του Παναγιώτη Δημητρακόπουλου πρέπει να διαφυλαχθεί να προβληθεί και να αποτελέσει αναπόσπαστο πνευματικό κομμάτι της Πατρίδας μας. Ο Δήμος Τρίπολης ας εκδώσει όλες τις ποιητικές του συλλογές σε ένα καλαίσθητο τόμο και ας φροντίσει να το παραλάβει κάθε Πνευματικό Ίδρυμα. Τακι θα συνεχίσεις να ζεις μέσα στις καρδιές μας. Οι ποιητές σαν και σένα δεν πεθαίνουν. Εμείς οι φίλοι σου θα φροντίσουμε για το έργο σου.
Γιώργος Κατραλης
Δημοσίευση σχολίου