Μαρία Φιλοπούλου: Ναι, έχω ερωτική σχέση με την φύση
Μια από τις σημαντικότερες ζωγράφους της παραστατικής ζωγραφικής
Δεν αντιμετώπισα σοβαρά προβλήματα σαν γυναίκα. Η πορεία μας σίγουρα όλων των γυναικών δεν είναι εύκολη, αλλά σίγουρα έχουμε πολύ περισσότερες δυνατότητες, απ’ ό,τι είχαν οι προηγούμενες γενιές. Θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, γιατί μπορώ να ζω από τη δουλειά μου, να είμαι ανεξάρτητη, να μπορώ να ταξιδεύω και να γνωρίζω καινούρια μέρη και καινούργια φυσικά περιβάλλοντα, γιατί αγαπώ τη φύση πάρα πολύ. Σ’ αυτό συνέβαλε ο πατέρας μου, ένας πολύ σημαντικός άνθρωπος για μένα, με μόρφωση και αγάπη για την ελευθερία. Μέχρι τα 19 μου χρόνια έζησα στην Κυψέλη, αλλά η παιδική ξενοιασιά εκείνης της εποχής ήταν συνυφασμένη με το Πόρτο Χέλι, τον τόπο καταγωγής της μητέρας μου, και με το χωριό του πατέρα μου, τη Μάκρη στην Αρκαδία. Εκεί κάναμε τις διακοπές μας κάθε καλοκαίρι. Στο Πόρτο Χέλι τρέχαμε συνέχεια στη θάλασσα με τα ποδήλατα, στη Μάκρη είχαμε άλογα, στα οποία ανεβαίναμε σκαρφαλώνοντας στις στέγες των σπιτιών, τόσο χαμηλά ήταν τότε τα σπίτια. Ζωγράφιζα από πολύ μικρή ηλικία. Στο σπίτι της Βελβενδού, που μεγάλωσα, δεν υπήρχε ντουλάπι κουζίνας ή ντουλάπα κρεβατοκάμαρας που να μην το είχα ζωγραφίσει εσωτερικά. Τελειώνοντας το σχολείο άρχισα να προετοιμάζομαι για να δώσω αρχιτεκτονική. Κάνοντας όμως φροντιστήριο για ελεύθερο σχέδιο, κατάλαβα ότι η ζωγραφική ήταν ο έρωτάς μου και η προοπτική μου. Ζωγράφιζα νύχτα-μέρα και πήγαινα κάθε μέρα στη Σχολή Καλών Τεχνών. Εκεί πρωτοάκουσα για τον Leonardo Cremonini και ενστικτωδώς αρχίζω να τον ψάχνω. Ακολούθησε ταξίδι στο Παρίσι. Μετά έδωσα εξετάσεις, πέρασα τρίτη στην Beaux Arts και εντάχτηκα στο εργαστήριο του Cremonini. Ονειρο ζωής! Τα μαθήματα γινόντουσαν στο παλιό εργαστήρι του Matisse. Για να βρίσκομαι κοντά στη Σχολή νοίκιασα ανάμεσα στο Saint Germain και στο Saint Sulpice ένα χώρο 12 τ.μ., ίσα που χώραγα κι εγώ η ίδια να μπω όρθια. Μη με ρωτήσετε πώς ήταν το Παρίσι των φοιτητικών μου χρόνων, δεν έχω ιδέα, αργότερα το γνώρισα κι αυτό, ήμουν απόλυτα αφοσιωμένη στη σχολή εκείνη την εποχή. Δούλευα συνεχώς δεκατετράωρα, πήγαινα πρώτη στη σχολή στις 8 το πρωί κι έφευγα τελευταία 10 το βράδυ. Γυρνούσα σπίτι και… πάλι ζωγράφιζα. Επειδή πάντα μου άρεσαν τα μεγάλα έργα είχα βρει ότι για να δουλεύω στα 12 τ.μ. που ήταν όλο κι όλο το σπίτι, η ιδανική διάσταση για να χωράμε κι οι δύο, το έργο κι εγώ, ήταν το 1,50 x 1,00. … Τελειώνοντας τις προπτυχιακές μου σπουδές, συνέχισα τα μεταπτυχιακά μου με υποτροφία της γαλλικής κυβέρνησης, πάντα στην Beaux Arts, στο εργαστήριο του Αμπραχάμ Χαντάτ. Την εποχή εκείνη άρχισα να παρουσιάζω τη δουλειά μου σε ομαδικές εκθέσεις στο εξωτερικό, κυρίως στο Παρίσι. Στην Ελλάδα επέστρεψα για το φως. Γυρίζοντας, νοίκιασα άλλο ατελιέ, σε ένα παλιό νεοκλασικό κοντά στον σταθμό Λαρίσης. Εκεί, ερωτευμένη ακόμη με τους κλειστούς «προσωπικούς παραδείσους», ζωγράφιζα πάντα χρησιμοποιώντας κόντρα φως, εμμονικά, τη σκάλα και τους εσωτερικούς χώρους του σπιτιού.
Μετά από λίγο καιρό μετακόμισα στην Κηφισιά, κι εκεί έστησα εργαστήριο σε ένα χώρο του σπιτιού μου. Στην αναζήτησή μου, ανακάλυψα τα θερμοκήπια του Σχοινιά. Είχα αναμνήσεις γιατί από μικρή ακολουθούσα παντού τον πατέρα μου που ήταν γεωπόνος και έφτιαξε τα πρώτα θερμοκήπια στην Ελλάδα. Δούλεψα πέντε χρόνια στα θερμοκήπια και μετά ακολούθησε η έκθεση με αυτό το θέμα. Ομως τα θερμοκήπια ήταν που με έβγαλαν «έξω». Ξεφοβήθηκα αναγνωρίζοντας στη φύση κάτι προσωπικό. Κάθε φορά που τελείωνα τη δουλειά μου στα θερμοκήπια, μετά έβγαινα έξω και κρατούσα σκίτσα από την παραλία. Ο έρωτας με το νερό είχε ήδη ξεκινήσει. Το 2002, το νερό με πήρε μέσα του και έκτοτε δεν βγήκα. Ξεκίνησα να κάνω κολυμβητές, ανάμεσα σε αρχαία, με αφορμή ένα ταξίδι στο Παμούκαλε της Τουρκίας, στην αρχαία Ιεράπολη. Μια αρχαία πισίνα με πικροδάφνες και θραύσματα αρχαίου ναού στον βυθό και κολυμβητές γυμνούς, παραδομένους στην ελεύθερη αιώρηση στο νερό, να γεύονται τον ήλιο. Συνέχισα με τους Καταρράκτες, πάλι ένα ταξίδι θα παίξει τον ρόλο του. Αυτή τη φορά μιλάμε για τις βάθρες της Σαμοθράκης. Το νερό, για μένα, μαζί με το φως εμπεριέχουν το ερωτικό στοιχείο μαζί με την κάθαρση. Και σαν άνθρωπος έχω την τάση να απομονώνω το άσχημο, το μη όμορφο, και να δημιουργώ τόπους που η φύση και τα στοιχεία της με κάνουν να νιώθω ελεύθερη, προφυλαγμένη και γαλήνια. Μετά τους Καταρράκτες ήρθαν οι Κολυμβητές, με σώματα τελείως ελεύθερα εναρμονισμένα με τη φύση σαν να ενώνονται μαζί της. Αγαπώ τη χώρα μου, τα ελληνικά νησιά και το ελληνικό καλοκαίρι όσο τίποτα άλλο στον κόσμο. Συνήθως τους χειμώνες κυνηγάω το φως σε μέρη που έχουν καλοκαίρι, αλλά τίποτα δεν μοιάζει με την Ελλάδα. Ναι, έχω ερωτική σχέση με τη φύση. Και είμαι πανευτυχής που είμαι Ελληνίδα γιατί στην Ελλάδα το ερωτικό στοιχείο κατρακυλάει από παντού. Τα έχουμε δεδομένα αυτά οι Ελληνες γι’ αυτό και δεν αναφερόμαστε σ’ αυτά. Πρέπει να είμαστε ελεύθεροι και ενθουσιώδεις, για να μπορούμε να δώσουμε το καλύτερο. Οπως έλεγε ένας φίλος μου ζωγράφος, «Λίγος ενθουσιασμός είναι σαν να μπαίνει μέσα σου ο Θεός».
* Η Μαρία Φιλοπούλου σπούδασε ζωγραφική στο Παρίσι, στην École nationale supérieure des Beaux-Arts. Εργα της βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη της Αθήνας, στη Βουλή των Ελλήνων και σε ιδιωτικά μουσεία και συλλογές στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Εχει κάνει 19 ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πάνω από 100 ομαδικές στην Ελλάδα, Ρώμη, Κωνσταντινούπολη, Βέλγιο, Φρανκφούρτη, Βερολίνο, Πεκίνο, Μελβούρνη, Παρίσι, Λονδίνο, Φλόριδα και Ν. Υόρκη.
https://www.mariafilopoulou.com/
www.ekirikas.com/
Δημοσίευση σχολίου