Ο ΞΕΝΑΓΟΣ ΤΗΣ ΔΗΜΗΤΣΑΝΑΣ
του Βασ. Σκολαρίκου
Ο Σπύρος Σεργόπουλος, που έφυγε ξημερώματα της 1ης Ιουνίου 2023, υπήρξε ένας άρχοντας. Και άρχοντας δεν είναι κάποιος που έχει πλούτη πολλά. Είναι αυτός που έχει την αίσθηση της υπερηφάνειας, της ευπρέπειας, της αυτοπεποίθησης, της μεγαλοψυχίας. Κι είναι αυτό το σύμπλεγμα των αρετών που όταν το διακρίνεις να το έχει κάποιος, είναι που λες μέσα σου: Αυτός είναι άρχοντας!
Ο Σπύρος αγαπούσε πολύ την πατρίδα του. Ένοιωθε απερίγραπτες συγκινήσεις όταν μιλούσε γι΄ αυτήν στους ξένους που την επισκέπτονταν. Με χαρά μεγάλη, γεμάτος υπερηφάνεια, διηγούνταν τη Δόξα και το Μεγαλείο της, τους θρύλους και τις παραδόσεις της.
Το πέρασμά του από τη ζωή, ήταν μια ευλογία για την πατρίδα μας. Ήταν ένα ζωντανό σχολείο, μια ζωή και μια προσωπικότητα, που εάν ήθελε κάποιος να περιγράψει, σίγουρα θα έγραφε ένα ωραιότατο μυθιστόρημα με πολλά μηνύματα και διδάγματα.
Έφυγε, κι΄ είναι αυτό που μας κάνει, όπως τον Καβάφη, να αισθανόμαστε:
"Του μέλλοντος οι μέρες μπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμμένα,
χρυσά, ζεστά και ζωηρά κεράκια.
Οι περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβησμένων,
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λιωμένα και κυρτά.
Δεν θέλω να γυρίσω, να μη δω και φρίξω,
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μικραίνει,
τι γρήγορα που τα σβηστά κεριά πληθαίνουν".
Βασίλης Σκολαρίκος.
Δημοσίευση σχολίου