Facebook Twitter Viber WhatsApp Email ΑνταλλαγήΈνας σημαντικός σταθμός στην ιστορία της Χίου αποτελεί η 11η Νοεμβρίου 1912. Η μέρα αυτή αποτελεί το μεταίχμιο της ιστορικής καμπής, όπου η ιστορία της Χίου μπήκε σε νέα φάση με την απελευθέρωση του νησιού από τον δυσβάσταχτο τουρκικό ζυγό. Μια μεγάλη περίοδος κατοχής διακόπτεται.
Τον Μάρτιο του 1822 κηρύσσεται η επανάσταση στη Χίο. Ο Λυκούργος Λογοθέτης με τον Αντώνιο Μπουρνιά αποβιβάζονται στη Χίο και πολιορκούν το φρούριο της κεντρικής Χίου. Στις 30 Μαρτίου φθάνει ο οθωμανικός στόλος ο οποίος έλυσε την πολιορκία τοτε άρχισε τη σφαγή του ορθόδοξου πληθυσμού.
Ο Οθωμανικός στρατός προχώρησε σε εκτεταμένες λεηλασίες και σφαγές άμαχου πληθυσμού. Όλη η Χίος πνίγηκε στο αίμα. Χιλιάδες άμαχοι σφαγιάσθηκαν στο μοναστήρι του Αγίου Μηνά, στη Νέα Μονή, στον Ανάβατο, στο Μελανειός. Από τους 120.000 χριστιανούς κατοίκους νησιού ελάχιστοι γλίτωσαν, αφού ο απολογισμός της βαρβαρότητας ήταν: 42.000 σφραγισθέντες, 21.000 διέφυγαν προς τις επαναστατημένες περιοχές της Ελλάδας και τη Δυτική Ευρώπη, 52.000 αιχμάλωτοι, στα σκλαβοπάζαρα της Ανατολής, και μόλις 1.800-2.000 όσοι απέμειναν στο νησί.
Η Νέμεση όμως θα έλθει σύντομα, με την ανατίναξη της τουρκικής ναυαρχίδας του Καρά-Αλή από τον Κωνσταντίνο Κανάρη (6 - 7 Ιουνίου 1822). Οι 2.000 άνδρες που βρίσκονταν πάνω στη ναυαρχίδα χάθηκαν σχεδόν όλοι. Οι Τούρκοι της Χίου, όταν έμαθαν το περιστατικό, αποτελείωσαν τον αφανισμό του νησιού με την καταστροφή των Μαστιχοχωρίων.
Τα αιματηρά γεγονότα της Χίου είχαν μεγάλη επίδραση στην κοινή γνώμη της Ευρώπης. Η κοινή γνώμη ξεσηκώθηκε και οι τάξεις των φιλελλήνων πύκνωσαν. Αυτόπτες μάρτυρες περιέγραψαν τις φρικιαστικές σκηνές στις εφημερίδες, ζωγράφοι τις απεικόνισαν και ποιητές έγραψαν τη θλιβερά καταστροφή.
Η Χίος αποτελούσε ένα σημαντικό προπύργιο της οθωμανικής κυριαρχίας, αλλά και οικονομικός πυλώνας του διαμετακομιστικού εμπορίου. Σε αντίθεση με άλλα νησιά του Αιγαίου, όπως η Λήμνος, η Ίμβρος, η Τένεδος και η Σαμοθράκη, στα οποία υπήρχαν μόνο μικρές τουρκικές δυνάμεις και ο ελληνικός στόλος τα κατέλαβε πολύ εύκολα, οι Τούρκοι είχαν εγκαταστήσει και οχυρώσει σημαντικές στρατιωτικές δυνάμεις από την εποχή του ιταλοτουρκικού πολέμου (1911-1912) για τα Δωδεκάνησα, ενώ υπήρχε και έντονο μουσουλμανικό στοιχείο.
Η Ελληνική όμως Ιστορία είναι γεμάτη από αγώνες για την απόκτηση ή ανάκτηση ενός πολύτιμου αγαθού για τον άνθρωπο, της Ελευθερίας, για το οποίο θυσιάζει ακόμη και την ίδια του τη ζωή. Αυτό το γνωρίζουν καλά οι Χιώτες, που πλήρωσαν με το αίμα τους την αγάπη τους για τη Λευτεριά το 1822, όταν οι Τούρκοι κατέστρεψαν ολοκληρωτικά το νησί και έσφαξαν τους κατοίκους του. 90 χρόνια αργότερα ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και οι Χιώτες αναπνέουν ελεύθεροι. Ήταν η 11η Νοεμβρίου του 1912, οταν ο ελληνικός στόλος (3 καταδρομικά «Μακεδονία», «Εσπερία», «Αρκαδία», δύο αντιτορπιλικά «Νέα Γενεά», «Κεραυνός» και 3 μεταγωγικά «Πατρίς», «Σαπφώ», «Εριέττα» με 2500 στρατιώτες) φτάνει έξω από το λιμάνι της Χίου.
Από το καταδρομικό «Μακεδονία» αποβιβάζεται στο λιμάνι μια αντιπροσωπεία και πηγαίνει να διαπραγματευτεί την παράδοση του νησιού. Ο στρατιωτικός διοικητής του νησιού Ζιχνή Μπέης, υπολογίζοντας βοήθεια από τη Μικρά Ασία, αρνείται να το παραχωρήσει και δηλώνει ότι θα το υπερασπιστεί μέχρι τέλους.
Έτσι μετά την άρνηση των Τούρκων οι Έλληνες στρατιώτες, 3 Τάγματα Πεζικού και μία Ορεινή Πυροβολαρχία, αποβιβάζονται στο Κοντάρι (περιοχή αεροδρομίου), με αρχηγό το συνταγματάρχη Νικόλαο Δελλαγραμμάτικα. Ο εχθρός οχυρωμένος στην ξηρά, προσπαθεί να αποκρούσει την απόβαση χωρίς αποτέλεσμα. Οι Τούρκοι μετά την απόβαση του Ελληνικού στρατού και την αποτυχημένη προσπάθεια για να την αποκρούσουν που επιχείρησαν στην περιοχή του Κονταριού, εγκαταλείπουν τη νύχτα την πόλη και τραβούν προς το χωριό Καρυές.
Την επόμενη μέρα ο ελληνικός στρατός μπαίνει στην πόλη της Χίου. Οι κάτοικοι του νησιού στη συνάντησή τους με τον απελευθερωτικό στρατό ξεσπούν σε δαιμονιώδεις ζητωκραυγές. Οι γυναίκες κρατώντας σημαίες φιλούν όχι μόνο τα πρόσωπα αλλά και τους μανδύες, τα χέρια και τα πόδια των ελευθερωτών.
Οι Χιώτες που επέζησαν μίας σφαγής, ενός σεισμού και δουλείας αιώνων, επέδειξαν ανθρωπιά, δεν πείραξαν ούτε αποδοκίμασαν τους αναχωρούντες και ηττημένους δυνάστες τους.
Η γνώση αυτού του παρελθόντος είναι αναγκαία προϋπόθεση για ένα λαό που επιθυμεί να έχει μέλλον σε πείσμα όλων όσοι θέτουν εμπόδια και προσπαθούν να διαγράψουν τις θυσίες των προγόνων μας.
Τιμούμε τους ήρωες όπου έπεσαν υπέρ πατρίδος, που με κόστος την ίδια τους τη ζωή συνέβαλαν στην απελευθέρωση του τόπου μας. Τον τόπο που γέννησε τον μεγάλο μας Όμηρο αλλά και τον δάσκαλο του γένους Αδαμάντιο Κοραή. Είμαστε περήφανοι και ευγνώμονες για τους ηρωικούς αγωνιστές μας κι αντλούμε έμπνευση από τον πατριωτισμό, το ήθος και τη θυσία τους για την ελευθερία.
Χρόνια πολλά Χιώτες και Χιώτισσες.
Δημοσίευση σχολίου