Photo: Κωστής Αγγελόπουλος
Το Λεωνίδιο, ένα γραφικό χωριό της Αρκαδίας, φημίζεται για την πλούσια παράδοσή του στην υφαντική τέχνη. Τα περίφημα τσακώνικα κιλίμια με τα πολύχρωμα γεωμετρικά σχέδια και τα φυτικά μοτίβα κοσμούν εδώ και αιώνες τα σπίτια της περιοχής, μεταφέροντας από γενιά σε γενιά τη μοναδική πολιτιστική κληρονομιά του τόπου. Η κυρία Μεταξία Χαντέλη, έμπειρη υφάντρα και γνώστρια της ιστορίας της τέχνης αυτής, μας ξεναγεί στο συναρπαστικό ταξίδι της υφαντικής στο Λεωνίδιο. Από την εισαγωγή της τέχνης από τη Μικρά Ασία τον 19ο αιώνα μέχρι τις σύγχρονες προσπάθειες διατήρησης και εξέλιξής της, η ιστορία της υφαντικής είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την ταυτότητα και τον πολιτισμό της Τσακωνιάς.
Οι απαντήσεις είναι αποτέλεσμα συλλογικής εργασίας των δασκάλων της τσακώνικης υφαντικής. Πρόκειται για τις κυρίες, Βαγγελιώ Γεωργίτση, Άννα Λυσικάτου -Κουτίβα, Μεταξία Χαντέλη, Σοφία Καμβύση και Θωμαή Κορολόγου. Η κυρία Χαντέλη, ανέλαβε να επιμεληθεί ωστόσο την συζήτησή μας, και να μπουν τα διάφορα θέματα σε πλαίσιο. Η γενική Γραμματέας, η κυρία Ελένη Πουτσελά, μας υποδέχτηκε στο Αρχοντικό Τσούχλου, όπου αφού μας έδωσε πληροφορίες για το Αρχείο της Τσακωνιάς, αλλά και το κτήριο που φιλοξενεί την έκθεση και πραγματοποιούνται και τα μαθήματα, είχαμε τον χρόνο να φωτογραφήσουμε τα εκθέματα και τους αργαλειούς.
Ας εξερευνήσουμε λοιπόν, μαζί τα μυστικά αυτής της παραδοσιακής τέχνης, τις τεχνικές, τα υλικά και τα σύμβολα που κρύβονται πίσω από κάθε κιλίμι. Ας ανακαλύψουμε τη σημασία της για την τοπική κοινωνία και οικονομία αλλά και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα για τη διατήρηση και συνέχισή της. Η κυρία Χαντέλη μοιράζεται μαζί μας την αγάπη και το πάθος της για την υφαντική και μας εμπνέει να γίνουμε κι εμείς μέρος αυτού του συναρπαστικού ταξιδιού στην παράδοση και την τέχνη.
Πότε ξεκίνησε η παράδοση της υφαντικής στο Λεωνίδιο και πως εξελίχθηκε με την πάροδο των χρόνων;
Η τέχνη του τσακώνικου όρθιου αργαλειού, ήρθε από την Μικρά Ασία περί του 1870. Η Πολυξένη Δούνια ήρθε από το Αϊδίνι φέρνοντας μαζί της την τέχνη της υφαντικής των κιλιμιών, καθώς και σχέδια και χρώματα που δουλεύονταν σε σπίτια Ελλήνων της Μικράς Ασίας. Η Πολυξένη έμαθε την τέχνη σε τέσσερες μαθήτριες. Πήρε μορφή οικοτεχνίας και με την πάροδο του χρόνου ανοίγει και δεύτερο εργαστήριο της Μαριγώς Μερικάκη με μαθήτριες, που και αυτές με την σειρά τους έστησαν στα σπίτια τους τους δικούς τους αργαλειούς. Μέχρι το 1990 περίπου το χτενάκι της υφάντρας δεν σταμάτησε να κτυπά τα νήματα και τα στημόνια. Στρώθηκαν όλα τα σπίτια με αυτό το τόσο όμορφο, ζεστό και ανθεκτικό κιλίμι. Ταξίδεψε σε όλα τα κοντινά χωριά και ακόμα πιο μακριά ως προίκα. Κινήθηκε και σε εμπορικά καταστήματα της Αθήνας.
η συνεχεια στην πηγη εδω:
Δημοσίευση σχολίου