Αν βρεθεί κανείς στον αρκαδικό Όλυμπο, στο Λύκαιο Όρος και περπατήσει στα γύρω χωριά, Λύκαιο, Καστανοχώρι, Άνω Καρυές, Νέδα, στα χωραφάκια και στις πεζούλες, στα καταράχια και στις ραχούλες, θα σκοντάψει στα πέτρινα αλώνια, εκεί που οι ξωμάχοι αλώνιζαν τα γεννήματά τους, το σιτάρι το κριθάρι και τη βρώμη.
Στη μέση του αλωνιού πάντα το στιχερό που έδεναν το άλογο ή το πουλάρι, για να γυρίζει και να αλωνίζει τα δεμάτια, πατώντας τα. Δίπλα ενα μεγάλο δέντρο με σκιά ή ενα μικρό πετρινο σπιτάκι, για να ξαποσταίνουν το μεσημέρι από την κούραση και την κάψα.
Η κάθε οικογένεια, ίσως η ευρύτερη, είχε το δικό της αλώνι, βλέπεις εποχή της αυτάρκειας. Στο Λύκαιο είναι καταγεγγραμμένα 32 αλώνια. Άλλα διασώζονται σε πολύ καλή κατάσταση, άλλα χορταριασμένα που δύσκολα τα διακρίνεις και άλλα πλήρως κατεστραμμένα.
Στέκουν εκεί, μάρτυρες μιας άλλης εποχής, που τον Αλωνάρη μήνα είχαν την τιμητική τους.
Ο Δημήτρης Χατζής στο διήγημά του, ΤΟ ΒΑΠΤΙΣΜΑ,1966, μας μεταφέρει,ακριβώς, με τον πιο παραστατικό τρόπο στο αλώνισμα των καρπών.
Πηγή Δήμητρα Γαιτανη Συρεγγελα
Δημοσίευση σχολίου