Ανάρτηση Γιάννη Κούρου:
Τις προάλλες, με συνάντησε στην Αθήνα κάποιος γείτονας, λίγο μεγαλύτερός μου και με ύφος απορίας με ρωτάει: Πώς και δεν είσαι στο Παρίσι; Κι αυθόρμητα του απαντώ: Τι να κάνω εκεί; Δεν έχει κάτι απ το άθλημά μου! Κι εκείνος συμπληρώνει: Εδώ τόσους έστειλε η πολιτεία που δε έχουν φορέσει καν σορτσάκι, κι εσύ μου λες τι να κάνεις;!
Έτσι, μού θύμισε μια πικρή ανάμνηση απ' τα χρόνια που έτρεχα ως μικρός, τα μικρότερα: Μαραθώνιους! Θα ήταν τέλη δεκαετίες 70' - αρχές 80', κι η Ομοσπονδία Στίβου είχε προκηρύξει πρόκριση μαραθωνίου με αγώνα 30 χλμ στην κλασσική διαδρομή, όπου θα επέλεγαν τους 6 πρώτους για το επερχόμενο μαραθώνιο στο Παρίσι. Αν και δεν έχουν καμία σχέση τα 30 χλμ με τα 42χλμ, καίτοι δεν πρόλαβα να πάω ούτε σπίτι μετά από δέκα μέρες δουλειάς στην επαρχία, πήγα οδηγώντας από τη Χαλκιδική στο Μαραθώνα, υποχρεώνοντας και το αφεντικό μου να υποστεί το λιοπύρι του καλοκαιριού, μιας και δεν οδηγούσε ώστε να πάρει το αυτοκίνητο της εταιρείας και να φύγει! Ελλειπώς γυμνασμένος σε χωράφια, νυστικός κι άκρως εξαντλημένος κατάφερα να προκριθώ! Κι ενώ περίμενα τις επόμενες εβδομάδες ενημέρωση για το ταξίδι στο Μαραθώνιο Παρισιού, δυο μέρες πριν την αναχώρηση η τότε Ομοσπονδία στίβου έκοψε κάποιους από εμάς τους δρομείς για να βγάλει εισιτήρια 2 παραγόντων που θα πήγαιναν με τις γυναίκες τους να κάνουν τα ψώνια τους στις gallery του Παρισιού!!!
Δεν το έχω πει τυχαία πως ο παραγοντισμός είναι η γάγγραινα και το καρκίνωμα του αθλητισμού!
Ευτυχώς που βρήκα το δρόμο μου σε άλλο άθλημα...., αλλιώς θα είχα εγκαταλείψει τον αθλητισμό απο τότε!
Καλή εβδομάδα!
Δημοσίευση σχολίου