ΖΟΦΕΡΌ ΜΈΛΛΟΝ
( ΔΙΉΓΗΜΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΉΣ ΦΑΝΤΑΣΊΑΣ)
Σωτήριον έτος 2090 μΧ, από το ημερολόγιο της Εύας....
" Είμαι λυπημένη και έχω φτάσει στα όρια της αντοχής και της αγανάκτησης. Από πληροφορίες μάθαμε ότι ορισμένα κομμάτια του πλανήτη καλύφθηκαν από ειδικό γυαλί, ώστε οι κάτοικοι να προστατεύονται από τις ακτίνες του ήλιου. Το φαινόμενο του θερμοκηπίου έχει κάνει κόλαση τους χειμώνες και τα καλοκαίρια μας. Ποιούς χειμώνες!!!! Τέλος πάντων....
Εμάς τους Ευρωπαίους, από το 2050 , μετά τον αποκλεισμό και την απαγόρευση που μας επέβαλαν, μας καταδίκασαν σε αργό θάνατο.
Δεν είχαμε επαφή, παρά μόνο μεταξύ μας. Έκλεισαν τα σύνορα τους για εμάς. Μείναμε απ'έξω. Το ουράνιο και το πλουτώνιο μόλυνε τα πάντα. Οι μεταλλάξεις άρχισαν η μία μετά την άλλη. Ο θάνατος ήταν προτιμότερος.
Δεν το βάλαμε κάτω. Ομάδες αντίστασης από σκληρούς και αδίστακτους, κατάφερναν να μπαίνουν στα χωράφια τους, λεηλατούσαν, έπαιρναν πληροφορίες και φάρμακα. Η ζωή ήταν κόλαση αλλά υπήρχε ελπίδα.
Τώρα μετά τις τελευταίες πληροφορίες, τα πράγματα είναι μάλλον δύσκολα.
Πώς θα μπορούμε να μπαίνουμε στις πόλεις τους, αφού θα είναι καλυμμένες με αυτό το ειδικό γυαλί που απ'ότι ακούσαμε, θα τους προστατεύει με μαγνητικά πεδία;
Ένα κενό αρχίζει να μουδιάζει το μυαλό μου. Κάτι πρέπει να γίνει σύντομα. "
Η αφήγηση στο ημερολόγιο, σταματά εδώ. Υπάρχουν αρκετές σελίδες κενές και συνεχίζει να αφηγείται μία ιστορία τρομακτική.
Θέλω να διευκρινίσω εδώ, ότι εγώ μαζί με άλλους πέντε επιστήμονες, βρισκόμαστε σε αποστολή έρευνας το έτος 2110, στις Βαλκανικές χώρες. Με κίνδυνο της ζωής μας, αναλάβαμε αυτή την αποστολή, για το καλό της ανθρωπότητας.
Έξω από τις θωρακισμένες πόλεις μας, δεν ξέραμε και ούτε είχε κάποιος επιχειρήσει να μάθει τί συμβαίνει και τί συνθήκες επικρατούν. Είναι η πρώτη φορά που επιχειρούμε να κάνουμε τέτοια έρευνα.
Το ημερολόγιο αυτό, το βρήκα στα ερείπια ενός πύργου, μέσα σε σιδερένιο και αεροστεγές κέλυφος.
Η ειδική μονοτική στολή μου, με ενοχλούσε τρομερά, αλλά η θερμοκρασία και η ακτινοβολία ήταν θανατηφόρες. Οι ανιχνευτές ραδιενέργειας σε ορισμένα σημεία, χτύπαγαν κόκκινο.
Το πολύτιμο εύρημά μου, μπορώ να το διαβάζω τις ώρες ανάπαυσης.
Λοιπόν στη συνέχεια.
" Σήμερα στο συμβούλιο, διατυπώθηκαν τρελά πράγματα από πληγωμένους ανθρώπους. Επεκράτησε χάος και αναρχία. Κάποιος είπε πως πρέπει να σκάψουμε τη γη και να ζούμε μέσα σε αυτήν, πριν πεθάνουμε όλοι από τη ραδιενέργεια και τις περίεργες καιρικές συνθήκες.
Θα μπορούσε να γίνει αυτό, αλλά δεν υπάρχουν τα μέσα. Άλλος σκέφτηκε ότι αφού μας καταδίκασαν σε θάνατο, θα πρέπει να πεθάνουν και αυτοί μαζί μας. Η εκδίκηση σε όλο της το μεγαλείο. Τα τριάντα εκατομμύρια άνθρωποι που είμαστε όλοι όλοι, θα έπρεπε να ζαλωθούμε ο καθ' ένας από ένα τσουβάλι ραδιενεργής γης και να το μεταφέρουμε με κάθε θυσία στις πόλεις τους, ώστε να μολυνθούν και αυτοί, όπως εμείς.
Ν' αρχίσουν να γεννούν τέρατα όπως εμείς. Οι θάλασσές τους, να ξερνούν κήτη, όπως οι δικές μας θάλασσες. Να θαμπώσει ο ήλιος τους, όπως θάμπωσαν τα μάτια μας, να πέσουν τα μαλλιά τους όπως έπεσαν τα δικά μας.
Μα το μυστικό μας, γιατί έχουμε κάποιο μυστικό, δεν πρόκειται ποτέ να τους το πούμε.
Αυτή θα είναι η τιμωρία τους.
Αχ θεέ μου, ίσως να μην υπάρχει λύση για εμάς, ούτε σωτηρία. Αλλά ούτε και γι'αυτους, ελπίζω...
Μάθαμε ότι κρατάνε την ισορροπία της ειρήνης τους με ατομικά όπλα. Η ιστορία δεν τους δίδαξε τίποτα. Βρήκαν τρόπο να ζήσουν καλύτερα και πιό πολύ από εμάς. Αλλά ως πότε;!!!! "
Δυστυχώς με φωνάζουν. Σταματάω το διάβασμα του ημερολογίου εδώ. Έχω τρομερή αγωνία να δω αν θα αποκαλύψει το μυστικό της φυλής της, στις επόμενες σελίδες.
Θεέ μου, τί απέγιναν όλοι αυτοί οι άνθρωποι; επιβίωσαν;
Μέχρι τώρα εμείς, έρημη γη συναντάμε. Δεν έχουμε ούτε ένα σημάδι ζωντανού όντος.
Σήμερα θα προχωρήσουμε ακόμα πιό βαθιά , κοντά στις ελληνικές πόλεις. Ίσως θα πρέπει η έρευνά μας να επεκταθεί και στα σπήλαια που βρίσκονται γύρω μας. Κανείς δεν ξέρει...
Ανυπομονώ να σκοτεινιάσει για να συνεχίσω το ημερολόγιο.
Αργά το βράδυ, απογοητεύτηκα τρομερά γιατί μερικές σελίδες του ήταν μουντζουρωμένες και ήταν αδύνατο να βγάλω άκρη.
Συνεχίζω από εκεί που μπόρεσα να διαβάσω.
" Η απόφαση του συμβουλίου ήταν αποτρόπαιη. Δεν την περίμενα. Δεν περίμενα πάλι να τη δεχτούν όλοι έτσι απλά, χωρίς αντιλογία. Ήταν σαν να δέχονται τη μοίρα τους. Μία μοίρα που δεν διάλεξαν οι ίδιοι, αλλά τους την έγραψαν και τους είπαν να την αποστηθίσουν σαν ποίημα. Για ένα λυπάμαι. Που σαν λαός, δεν θα αφήσουμε καμιά κληρονομιά πίσω μας, παρά μόνο τα κουφάρια μας.
Η απόφαση λοιπόν ήταν, να μαζεύουμε όλοι και να ξεκινήσουμε για το ταξίδι προς τις χώρες τους. Τις χώρες με τα γυάλινα σκεπάσματα. Τη γη της επαγγελίας. Όταν φτάσουμε, θα κάνουμε ανθρώπινη αλυσίδα γύρω από τα γυαλιά. ( Θέλω να πιστεύω, ότι μέχρι να φτάσουμε, θα τα έχουν τοποθετήσει , αλλιώς θα ορμήξουμε μέσα και όποιον πάρει ο χάρος). Εκεί, γύρω από το γυαλί, όσοι θα έχουν φτάσει, θα πεθάνουμε. Και για να κάνουμε το χατίρι αυτού που είχε την ιδέα να τους μολύνουμε με το χώμα μας, θα κουβαλάμε στις τσέπες μας, στα μαντήλια μας, το ανίερο χώμα μας.
Όσο για εμένα, θα μείνω εδώ με τους εκλεκτούς. Μαζί με το μυστικό μας.
Τη γενιά που πέρασε διά πυρός και σιδήρου και άντεξε. Αυτό είναι το μυστικό μας.
ΑΥΤΉ Η ΓΕΝΙΆ, είναι μιά γενιά που αντέχει στη ραδιενέργεια και σε τρομοκρατικά υψηλές θερμοκρασίες.
Είναι τα παιδιά του συνδρόμου.
ΟΙ ΑΚΡΊΔΕΣ ΜΑΣ. Έτσι τους λέμε. Αυτοί θα κληρονομήσουν τη Γη, γιατί αυτό ήταν το θέλημα του Θεού.!!!!"
Η αφήγηση τελείωσε.
Εγώ τώρα σκέφτομαι, πως ποτέ δεν διάβασα στις εφημερίδες για την ομαδική αυτοκτονία ανθρώπων έξω από τις πόλεις μας. Παρά φέρνω στο νου μου κάτι φήμες, στις οποίες φυσικά δεν έδωσα καμία σημασία...
Τρέμω στην ιδέα του τί θα ανακαλύψουμε και στο τί μας επιφυλάσσει η μοίρα.
Ευανθία Ρουνη
26/12/23
Δημοσίευση σχολίου