Πραγματικές, διασκεδαστικές ιστορίες από τη ζωή στην Τρίπολη Αρκαδίας
ΑΔΙΑΚΡΊΤΩΣ
Η ΑΔΙΚΊΑ
Η Χριστίνα βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να συνοδεύσει τη μητέρα της σε μεγάλο νοσοκομείο της Αθήνας για εγχείρηση θυρεοειδούς. Δηλαδή επτά ημέρες σε σύνολο, το λιγότερο, σε ένα γεμάτο ασφυκτικά νοσοκομείο. Από την πρώτη ημέρα της διανυκτέρευσης κατάλαβε πως οι μέρες θα περνούσαν δύσκολα, γιατί από την πρώτη κιόλας που η μητέρα έκανε εξετάσεις, κοιμήθηκε ( τρόπος του λέγειν) δίπλα της, στο ίδιο κρεβάτι. Κοιμήθηκε αυτή , αλλά όλος ο θάλαμος δεν έκλεισε μάτι από το ροχαλητό της.
Άγρυπνη έμεινε και η μητέρα της, που κάθε δέκα λεπτά τη σκουντούσε να γυρίσει πλευρό , αλλά τίποτα. Τί και που τη γύριζε, δεν περνούσαν λίγα λεπτά, η Χριστίνα άρχιζε τους βρυχηθμούς.
Αυτό το ελάττωμα ( που το έχουν συνήθως άνδρες) είχε η Χριστίνα, έτσι το επόμενο πρωί πήρε την απόφαση πως ή θα έμενε ξύπνια όλη νύχτα ή θα την έβγαζε στο σαλόνι του νοσοκομείου.
Στο θάλαμο την αγριοκοίταζαν και η μάνα της άυπνη, σκεπτόταν αν θα την έβγαζε καθαρή στο χειρουργείο μετά από τέτοιο ξενύχτι. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά και το βράδυ της εγχείρησης , έμεινε φυσικά άγρυπνη να φυλάει τη φρεσκοεγχειρισμένη, αλλά το άλλο βράδυ έπρεπε να βρει κάπου να κλείσει τα μάτια της, έστω για λίγα λεπτά.
Έπεσε η τρίτη νύχτα, πέρασαν τα μεσάνυχτα, ένοιωσε τα μάτια της να κλείνουν ανεξέλεγκτα και άρχισε να ψάχνει απελπισμένα τους θαλάμους μήπως και βρει κάποιον άδειο. Και ω του θαύματος, βρήκε ένα μονόκλινο δώμα, κενό. Έπεσε σαν τούβλο στο κρεβάτι και την πήρε αμέσως ο ύπνος. Μετά από δύο ώρες ένοιωσε να την σκουντάνε και πετάχτηκε απότομα. Ήταν ένας υπάλληλος ( τραυματιοφορέας) του νοσοκομείου που είχε έρθει να κοιμηθεί. Φαίνεται ότι το κρατούσαν άδειο για ιδία χρήση, στις βάρδιες τους. Ευτυχώς είχε ξεκουραστεί δύο ώρες , σκέφτηκε, κάτι ήταν και αυτό. Σε λίγο θα ξημέρωνε. Κάθισε λοιπόν αποκαμωμένη στον προθάλαμο, σε μία καρέκλα, αλλά από την κούραση ή το άγχος, φαίνεται ότι την πήρε ο ύπνος και ροχάλιζε τόσο δυνατά, που μαζεύτηκε κόσμος.
Ανοίγοντας ξαφνικά τα μάτια της, είδε έξι τρομαγμένα πρόσωπα, σκυμμένα επάνω της, να την κοιτούν με ανοιχτό το στόμα.
" Τί έγινε ρε παιδιά ; τί συμβαίνει ;"
Δεν της απάντησε κανένας . Απομακρύνθηκαν ένας, ένας διακριτικά, κοιτώντας την περίεργα.
Τί ατυχία την έδερνε ;
Τη νύχτα σε ολόκληρο το νοσοκομείο γεμάτο άντρες και γυναίκες, η μόνη που ροχάλιζε ήταν αυτή. Γιατί την προηγούμενη, είχε περάσει από όλους τους θαλάμους, μήπως και εντοπίσει κάποιον με το ίδιο πρόβλημα , αλλά τίποτα. Μόνον αυτή είχε το προνόμιο να μη μπορεί να κοιμηθεί με άλλον δίπλα της.
Μέχρι να βγει η μητέρα της από το νοσοκομείο, έμεινε σε διπλανό ξενοδοχείο, αφού όλοι είχαν συμφωνήσει στο θάλαμο πως προτιμούσαν να προσέχουν αυτοί τη μαμά της και να κοιμούνται ήσυχοι, παρά να μην κοιμούνται καθόλου.
Ευανθία Ρούνη
30/11/22
18/ Μαρτίου 2097
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αρκαδικά Νέα
Δημοσίευση σχολίου