Πραγματικές, διασκεδαστικές ιστορίες από τη ζωή στην Τρίπολη Αρκαδίας
ΑΔΙΑΚΡΊΤΩΣ
ΠΕΡΙΠΈΤΕΙΑ ΣΤΑ ΧΙΌΝΙΑ
Όταν πρωτοάνοιξε το σαλέ στην Οστρακίνα , η χαρά μας ήταν μεγάλη αν και δεν είμαστε πλέον παιδιά, κάναμε σαν παιδιά που τους είχαν χαρίσει το πρώτο τους δώρο. Φανταζόμαστε το βουνό γεμάτο χιόνι και εμείς κυρίαρχοι να τσουλάμε στις πλαγιές του και μετά σαν κοσμοπολίτες να απολαμβάνουμε το ζεστό καφέ μας δίπλα στο αναμμένο τζάκι με την παρέα μας.
Σαν να βλέπεις διαφήμιση ένα πράγμα και η φαντασία μας οργίαζε ξέφρενη, ώσπου την Πρωτοχρονιά, ξεκινήσαμε να κάνουμε πραγματικότητα το όνειρο.
Η παρέα μας, πέντε άτομα, η Χριστίνα, η Κική, η Άρτεμις, ο Άρης, ο Χρήστος και ένα σαράβαλο αμάξι , ανηφορίσαμε στο βουνό Μαίναλο, με αλυσίδες. Ο στενός χωματόδρομος σκεπασμένος με χιόνια, έκανε δύσκολη την ανάβαση και μέχρι να φτάσουμε στην κορυφή, είδαμε και πάθαμε. Η θέα όμως μας αποζημίωσε και το μικρό σαλέ ήταν γεμάτο κόσμο που απολάμβανε τον καφέ του. Η βουνοπλαγιά γεμάτη επίδοξους σκιέρ να προσπαθούν να την κατέβουν και δασκάλους να δίνουν τα πρώτα μαθήματα στους χαρούμενους μαθητές τους. Τους κοιτούσαμε με ζήλια να κατεβαίνουν την πλαγιά και το χιόνι ήταν τόσο δελεστικό. Όλα φαίνονταν τόσο εύκολα. Την ιδέα την έριξε ο Χρήστος.
" Πίσω στο αμάξι, έχω ένα χοντρό μεγάλο νάιλον, να το βγάλω και να ανέβουμε όλοι επάνω, να τσουλήσουμε στην πιό μικρή πλαγιά; τί λέτε; " Η ιδέα φαινόταν καλή και διασκεδαστική, αφού δεν υπήρχαν χρήματα για ενοικίαση εξοπλισμού και δάσκαλο. Έτσι, για να μας φύγει ο καημός, ανεβήκαμε και οι πέντε στο νάιλον που είχε και έντονο κίτρινο χρώμα ( ακόμα το θυμάμαι) και τσουλήσαμε στην πλαγιά.
Στην αρχή, κυλούσαμε ομαλά και γελούσαμε χαρούμενοι, μα σε λίγα δευτερόλεπτα άρχισε το νάιλον να αναπτύσσει μεγάλη ταχύτητα, χωρίς να μπορούμε να το σταματήσουμε. Αρχίσαμε να ουρλιάζουμε και ο πρώτος βρέθηκε εκτός, μετά τη σύγκρουσή μας με ένα θάμνο και μετά, άλλοι δύο βρεθήκαμε αγκαλιά με ένα δέντρο που έκοψε και την ανεξέλεγκτη κατάβασή μας , διασκορπίζοντας τους υπόλοιπους στην πλαγιά κακήν κακώς. Ευτυχώς που βρέθηκε το δέντρο, γιατί θα μας έβρισκαν στους πρόποδες του βουνού, αν μας έβρισκαν ποτέ.
Έγινε μεγάλη φασαρία, μας μάζεψαν άρον άρον και βρεθήκαμε στο Παναρκαδικό νοσοκομείο με ένα σπασμένο χέρι και ένα βγαλμένο πόδι, θύματα μιάς αξέχαστης Πρωτοχρονιάς . Οι άτυχοι ήταν ο Χρήστος και η Άρτεμις που έμειναν μέσα αλλά και οι υπόλοιποι δεν περάσαμε καλύτερα με ακτινογραφίες, εξετάσεις, τα ειρωνικά πειράγματα των γιατρών και αρκετές τύψεις. Πού να αφήσουμε τους φίλους χρονιάρα μέρα ; έτσι φέραμε τράπουλες, φαγητά και το στήσαμε για τα καλά μέχρι που ξημέρωσε.
Η άλλη μέρα μας βρήκε μισό κοιμισμένους στον προθάλαμο, με έναν Παππά και τη συνοδεία του ( έξι κυρίες της ενορίας) να μας εύχονται περαστικά και να μας δίνουν δώρα για τον καινούργιο χρόνο.
Μετά την ανέλπιστη περιπέτειά μας, ανεβήκαμε στην Οστρακίνα δύο χρόνια αργότερα, όλοι μαζί και ξαναθυμήθηκαμε το πάθημά μας.
Κοιτάζαμε τους σκιέρ, τα χιόνια, την απότομη πλαγιά, αλλά καμία επιθυμία ή λόγος για σκι . Κάθε πάθος για το άθλημα, είχε χαθεί.
Ευανθία Ρούνη
20/11/22
Δημοσιεύτηκε στις 17 Δεκεμβρίου 2006
Δημοσίευση σχολίου