Όψεις της πόλης, αναμνήσεις, πράγματα που συνέβησαν παλιά, και πράγματα που συμβαίνουν σήμερα γύρω μας
Η εικόνα είναι φτιαγμένη με το πρόγραμμα Copilot
Χριστουγεννιάτικα πάρτι: Ενας οδηγός επιβίωσης
Συμβουλές και τιπ για να τη βγάλετε καθαρή. Γιατί είναι ζόρικα θέματα αυτά, δεν είναι παίξε-γέλασε. Και καλό είναι να τα αποφεύγουμε. Πάρτι; Ρεβεγιόν; ΜΑΖΩΞΕΙΣ; Δεν είμαστε καλά… Πάμε να δούμε μερικά βασικά πραγματάκια:
Καταρχάς μην πάτε. Δεν είναι υποχρεωτικό. Ίσα-ίσα. Έρευνες απέδειξαν πως το 86% όσων μαζεύονται σε ομάδες μεγαλύτερες των τεσσάρων ατόμων την περίοδο των Εορτών δεν τα πάνε και πολύ καλά στη ζωή τους ακριβώς επειδή έχουν τέτοιες και παρόμοιες άσχημες συνήθειες. Μην κάνετε κακό στον εαυτό σας. Μην πάτε. Κάντε μια βόλτα. Μείνετε σπίτι. Κάντε πρώτα μια βόλτα, πιείτε ένα αναθεματισμένο γκλουβάιν στο πόδι (ακόμα καλύτερα: σαλέπι σκέτο, ή σαλέπι με κονιάκ), και επιστρέψτε σπίτι σας, τοίχο-τοίχο. Ζήστε ειρηνικά, ζήστε πολιτισμένα. Ζήστε σαν άνθρωπος. Επιτέλους, δείτε κάνα έργο στην τηλεόραση.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αποφύγετε μία πρόσκληση σε πάρτι. Αλλά ο #1 είναι φυσικά ο Covid. Διάολε, ζούμε ακόμη υπό καθεστώς πανδημίας — μόνο στην Ελλάδα, πεθαίνουν τρεις-τέσσερις άνθρωποι ΤΗ ΜΕΡΑ μολονότι κανείς δεν μιλάει πια για τον κορονοϊό. Τι να λέμε τώρα; Αν και μισείτε (και πολύ λογικά) τα τηλέφωνα, κάντε τους ένα τηλεφωνηματάκι: «Νιώθω κάπως, ρε συ…» πείτε τους. «Ξέρεις πόσο θέλω να έρθω, αλλά έχω αυτό τον πονοκέφαλο, και λίγο πυρετό, και ο λαιμός μου είναι σαν να έχω καταπιεί ξυραφάκια. Ή μάλλον σαν να μου στάθηκαν εδώ, ρε γαμώτο, στο μήλο του Αδάμ. Αλήθεια, γιατί το λέμε μήλο του Αδάμ;… Εν πάση περιπτώσει, λες να έχω τίποτα; Ή να είναι απλό κρύωμα; Άσε μωρέ, θα το διακινδυνεύσω, θα έρθω κι ό,τι γίνει — μια ζωή την έχομε, κι αν δεν τη γλεντήσομε». Μπα, ο σατανικός τύπος που σας κάλεσε έχει ήδη κλείσει το τηλέφωνο. Ίσως δεν σας ξαναπεί καν καλημέρα. Οπόταν όλα καλά. \m/
Προφανώς μπορείτε να χρησιμοποιήσετε οποιαδήποτε άλλη δοκιμασμένη στον χρόνο δικαιολογία. Δεν σας συστήνουμε το «Πέθανε η μητέρα μου», γιατί πρώτον μπορεί να έχει πεθάνει προ ετών, δεύτερον μπορεί να είναι κατάγερη και να μας θάψει όλους, και τρίτον γιατί μπορεί κάποια στιγμή στο μέλλον να αποκτήσετε ακόμη μεγαλύτερη οικειότητα με το άτομο που σας κάλεσε —συμβαίνουν αυτά, δυστυχώς— και να τη γνωρίσει από κοντά: «Μα δεν έχετε πεθάνει, κυρία Νάνσυ;» «Όχι, απλώς ο γιος μου / η κόρη μου / το non binary παιδί μου σιχαίνεται τα πάρτι. Και μάλλον και εσάς. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσες φορές με έχει πεθάνει. Λοιπόν, να φτιάξω ένα εσπρεσάκι;»
Για να μην μπερδευόμαστε με γονείς (όχι μάνες, ρε παιδιά), χρησιμοποιήστε ένα κατοικίδιο: «Ο Τζόις δεν είναι καλά, φοβάμαι ότι δεν θα τη βγάλει τη νύχτα. …Τι έπαθε; Έεε… έφαγε ένα πλαστικό πιρούνι / το λούτρινο κουκλάκι του / μπαταρίες / δύο πιστωτικές κάρτες της Πειραιώς, και τώρα δεν κινείται. Πάντα έμοιαζε με λούτρινο, αλλά τουλάχιστον ανέπνεε. Τώρα μετά βίας ανασηκώνεται το στηθάκι του». Αν σας δει αύριο με τον σκύλο σας να κάνετε βόλτα γαβγίζοντας σε όλα τα άλλα σκυλιά που συναντάτε και κατουρώντας σε κάθε γωνία, δέντρο, πατάκι καταστήματος κλπ., μην πτοείστε: «Του κάναμε πλύση στομάχου και τώρα είναι μια χαρά. Ο ήρωάς μου! Το μωρό μου. Αχ θα τον φάω. Δεν είναι τζουτζούκος; Είναι το μελομακαρονάκι μου». Παίξτε θέατρο, και παίξτε το καλά. Γιορτές έχουμε. Ας πάει και το παλιάμπελο.
Μπορείτε να πείτε κυριολεκτικά οτιδήποτε. Ότι έχετε ντεντλάιν στη δουλειά, ότι από εσάς εξαρτάται η ευημερία της επιχείρησης / της ελληνικής οικονομίας / του κράτους / της Ευρωπαϊκής Ένωσης / του κόσμου — you name it. Ότι ΦΥΣΙΚΑ και θέλετε να πάτε, μέχρι και την τούρτα μιλφέιγ πήρατε, νά, στο ψυγείο την έχετε, στον σταυρό που τους κάνετε, αλλά λησμονήσατε πως είχατε υποσχεθεί, ταυτόχρονα, να πάτε να βοηθήσετε έναν φίλο που έχει την ανάγκη σας / ένα ζευγάρι μεταναστών που κινδυνεύουν με απέλαση / μία έγκυο γειτόνισσα που περιμένει από στιγμή σε στιγμή να της σπάσουν τα νερά (δεν έχει σύντροφο, θα μεγαλώσει μόνη της το παιδί, ξέρει πόσες μονήρεις μητέρες υπάρχουν;) / μία κοπέλα από την Εσθονία που δεν έχει πού να μείνει / ότι έρχονται συγγενείς σας από το Βίτσι ή από το Μανχάταν — παλιό και τετριμμένο, πολυφορεμένο, αλλά τι να σας πει ο άλλος; Άσ’ τους να βαράνε τα κουδούνια; Άλλωστε, δεν θέλουμε να τον πείσουμε ότι είμαστε στα κόκκινα· θέλουμε να καταλάβει ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ πως πασχίζουμε να βρούμε έναν ψιλοεύσχημο τρόπο για να μην πάμε στο fuckin’ πάρτι του.
Τώρα, άπαξ και πάτε, επειδή δεν είστε και πολύ καπάτσος στις δικαιολογίες (δεν σας λυπάμαι), πάτε μεν, αλλά πάτε αργά. «Άργησα γιατί είχαν απεργία τα ταξί». «Μα, δεν μένεις απέναντι;» «Απέναντι; …Α ναι, αλλά ήμουν… είχα πάει… ήταν… έεε, ναι, τέλος πάντων έπρεπε να πάρω ένα ταξί, έχω χτυπήσει το πόδι μου». «Δεν φαίνεται να σε πονάει». «Σφίγγω τα δόντια». Θυμηθείτε ένα πράγμα: όσο λιγότερο μείνετε εκεί, τόσο το καλύτερο για όλους. Τόσο το καλύτερο για τον πλανήτη.
Γλιστρήστε στο Σπίτι του Τρόμου σαν γάτα, και βρείτε μια απόμερη γωνιά. Και μην το κουνήσετε απ’ εκεί. Αν είναι και ο μπουφές παραδίπλα, ακόμη καλύτερα. Τσιμπολογώντας, λένε οι έρευνες, η ώρα περνά γρηγορότερα. Δείτε επίσης αν υπάρχει κάπου κοντά μία οδός διαφυγής, μια έξοδος κινδύνου. Μπορεί να σας χρειαστεί. Να θυμάστε ότι οι γωνίες παρέχουν αφενός μεν κάλυψη από πίσω —δύσκολα θα σας αιφνιδιάσει κάποιος—, αφετέρου δε την ψευδαίσθηση της συμμετοχής. Σε τι; Σε κάτι. Δεν έχει σημασία.
Γίνετε Σταχτοπούτα για μία ημέρα: πείτε στον εαυτό σας πως θα είστε τελείως αξιοδάκρυτοι έτσι και δεν φύγετε πριν από τα μεσάνυχτα. Αν δεν είστε τού Just do it, κάντε ότι σάς πήρανε τηλέφωνο από τη δουλειά / το νεκροτομείο / το Σαν Σεμπαστιάν. Και ότι σάς θέλουν εδώ και τώρα. Πείτε, «Διάολε, ΠΡΕΠΕΙ να φύγω, θα τρελαθώ. Και περνούσα τόσο ωραία στο πάρτι σου, Γιάννη». «Δεν με λένε Γιάννη». «Whatever». Τρέξτε, τρέξτε, τρέξτε. Πήγε σχεδόν δώδεκα. ΤΡΕΞΤΕ.
Έχετε πάντα έτοιμες μερικές φτηνές δικαιολογίες: «Η μπέιμπι-σίτερ πήρε ναρκωτικά», «Ξέχασα ότι σήμερα συμμετέχω εθελοντικά σε μία δράση με πρώην αστέγους: σερβίρω βελουτέ κολοκυθόσουπα με λιναρόσπορο στα παγκάκια», «Έχω να ξυπνήσω στις πέντε το πρωί γιατί θα γκρεμίσουν τη διπλανή πολυκατοικία, βρήκαν αρχαία». Οτιδήποτε σκεφτείτε είναι καλό. Αρκεί να το σερβίρετε φυσικά. Καθώς θα το λέτε, βγάλτε από την τσέπη το κινητό σας και τείνετέ το προς το μέρος τους, μολονότι δεν θα δείχνει κάτι, όπως οι πράκτορες του FBI δείχνουν στα πεταχτά το σήμα τους. Πιάνει πάντα. Οι άνθρωποι, γενικά, δεν-και-πολύ.
Αν πρέπει να φύγετε επειγόντως επειδή είστε έτοιμοι να αρχίσετε τα μουγκρητά ή να πετάτε τα καπέλα του κόσμου στο πάτωμα —γιατί άνθρωπος είστε, δεν είστε πέτρα—, βάλτε τα μεγάλα μέσα: πιάστε την κοιλιά σας και σφίξτε τα δόντια. Γενικώς, σφιχτείτε. Μουρμουρίστε κάτι σαν, «Το πατέ… ο σολομός… η κις-λορέν… δεν ξέρω τι…» και φύγετε τρέχοντας. Κανείς δεν θέλει να ρωτήσει λεπτομέρειες γύρω από μια επικείμενη κρίση διάρροιας.
Στην ανάγκη, αρχίστε να βήχετε. Και όχι στον αγκώνα σας: αδιακρίτως. Όλοι θα χαρούν που σας ξεφορτώθηκαν, και αύριο θα κάνουν εκείνο το διπλό τεστ γρίπης-κορονοϊού που είχαν ξεχάσει στο συρτάρι της κουζίνας από το Πάσχα. Σε κάποιους θα βγει θετικό. Δεν φταίτε εσείς — όχι απαραίτητα.
Αν κάποιος έπαθε εγκεφαλικό ή γενικά είναι κάπως ανώμαλος και θέλει να παίξετε κάποιο «παιχνίδι παρέας» λες και πρωταγωνιστείτε σε αμερικάνικη ταινία με τινέιτζερ ή λες και γεννηθήκατε σε χωριό της Γιούτα, προσποιηθείτε ότι χάσατε το σκουλαρίκι σας. «Μα δεν έχεις τρυπημένα αυτιά, Κώστα». «Γι’ αυτό το ’χασα». Χωθείτε στο μπάνιο, και κλειδώστε την πόρτα. Ή, τέλος πάντων, προσφερθείτε εθελοντικά για να «βοηθήσετε στην κουζίνα» μέχρι να περάσει ο κίνδυνος.
Θυμηθείτε πως ο μόνος που φταίει για το γεγονός ότι είστε σε μια επίγεια Κόλαση είστε εσείς. Κανείς δεν σας έβαλε το μαχαίρι στον λαιμό για να πάτε σ’ αυτό το ηλίθιο χριστουγεννιάτικο (έλεος…) «πάρτι». Να είστε διαρκώς κοντά στο μπουφάν σας. Ακόμη καλύτερα, μην το αφήνετε από το χέρι σας. Έτσι κι αλλιώς, όλοι ξέρουν πως είστε weirdo.
Όταν γυρίσετε με το καλό στο σπίτι σας, πτώμα, εξουθενωμένοι, χωρίς γραμμάριο ενέργειας μέσα σας, κάντε αυτό που σας ευχαριστεί και σας αποφορτίζει περισσότερο: διαβάστε το βιβλίο σας, για παράδειγμα, ή δείτε τηλεόραση, κάντε ένα καυτό ντους, παίξτε με το ιγκουάνα, κάντε γιόγκα ή διαλογισμό, παρακολουθήστε τους γείτονες με το τηλεσκόπιο, κοιτάξτε τον τοίχο στο καθιστικό για ένα δίωρο, φάτε γλυκές σοκολάτες, τσιρίξτε. Γενικώς, γιορτάστε τη νίκη σας — πήγατε, επιβιώσατε, γυρίσατε.
Δημοσίευση σχολίου