Παραδοσιακό παραμύθι απο την Ευανθία Ρούνη

 

Η ΑΛΕΠΟΎ ΚΑΙ ΤΟ ΛΙΟΝΤΆΡΙ

Παραδοσιακό παραμύθι

Μιά φορά κι έναν καιρό, σ' ένα καταπράσινο δάσος, που το πότιζαν πηγές με γάργαρο νερό, ζούσαν ήσυχα και ευτυχισμένα, κοπάδια από αγριοκάτσικα, από άγρια πρόβατα, από άγρια βόδια και όμορφα μοσχαράκια. Βασιλιά είχαν ένα γέρικο και αγαθό βόδι , που το καμάρωναν, γιατί, με τη σοφία και την καλοσύνη του, έλυνε κάθε διαφορά που είχαν οι υπήκοοί του. Κι έτσι κατσίκια, πρόβατα, βόδια και μοσχαράκια, ζούσαν ευτυχισμένα, βόσκοντας στα καταπράσινα λιβάδια του απέραντου δάσους και πίνοντας νερό από τις κρυσταλλοπηγές του.

Κάποια μέρα όμως, ο βασιλιάς τους πέθανε.

Τότε όλα τα ζώα, τον κλάψανε όπως του άξιζε και αποφάσισαν να εκλέξουν άλλο βασιλιά.

Σειρά είχε να βασιλέψει ένα άλλο γέρικο βόδι. Κι αυτό θα βασίλευε αν δεν έμπαινε στη μέση μία πονηρή αλεπού, που και αυτή είχε τη φωλιά της στην άκρη του δάσους.

Αυτή λοιπόν η πονηρή αλεπού, σκέφτηκε πως αυτά τα ευτυχισμένα ζώα, είχαν πολύ κρέας για φάγωμα. Τα ίδια τρώγανε χορταράκι και το δικό τους κρέας κανείς δεν το έτρωγε. Κι ' αυτό γιατί απαγορευόταν στην αλεπού να μπαίνει στο δάσος. Κι ' έπειτα, όλα αυτά τα ζώα ήταν πολύ μεγάλα για να τα καταφέρει μονάχη της. Έτσι, η πονηρή αλεπού αναγκαζόταν να πηγαίνει για κυνήγι έξω από το δάσος, για να πιάσει κανένα χαζό λαγό, καμιά σαύρα, καμιά νυσταγμένη πέρδικα, να τα φάει, να γεμίσει το άδειο της στομάχι...

Έτσι, πήγε και αυτή, σαν καλή γειτόνισσα, στο δάσος , για να συλλυπηθεί τάχα τα ζώα, για το θάνατο του αγαθού και καλού τους βασιλιά.

Τότε τους είπε:

- Ζωή σε λόγου σας!...

Λυπήθηκα αληθινά για το θάνατο του αγαπημένου σας βασιλιά! Ήταν σοφός και δίκαιος. Όμως αταίριαστος, νομίζω, για βασιλιάς ενός τόσο μεγάλου, τόσο πλούσιου δάσους. ..

- Σ' Ένα τέτοιο δάσος , με τόσους καλοθρεμμένους και ευγενικούς υπηκόους, πρέπει να βασιλέψει ένας αντάξιος του , όχι ένα βόδι. Γι' αυτό σκέφτηκα να παρακαλέσουμε τον κύριο Λέοντα, αν θέλει, να κυβερνήσει στο δάσος σας..... Είναι το δυνατότερο ζώο, το πιό μεγαλόπρεπο, σωστός άρχοντας!

Όλα τα ζώα, κολακεύτηκαν από τα λόγια της αλεπούς. Εκείνη τη στιγμή, πετάχτηκε ένα χαζό πρόβατο και είπε:

- Και βέβαια πρέπει να έχουμε άρχοντα ένα όμορφο λιοντάρι. Εμείς τα πρόβατα δεν καταδεχόμαστε να μας διοικεί ένα βόδι....

Γίνηκε τότε μεγάλη συζήτηση και στο τέλος τα ζώα, ξεγελασμένα από την πονηρή αλεπού, δέχτηκαν να γίνει το λιοντάρι άρχοντας του όμορφου δάσους.

Χαρούμενη η αλεπού, τρέχει, πηγαίνει πολύ μακριά, σε ένα άλλο δάσος και βρίσκει το λιοντάρι.

- Σε χαιρετώ, πολυχρονεμένε μου άρχοντα , του λέει.

- Δε με παρατάς, αλεπού, λέει το λιοντάρι. Εγώ πεινάω. Οι τίγρεις, τα τσακάλια και οι λύκοι, δε με αφήνουν να φάω τίποτα απολύτως. Και συ με λες άρχοντα;

-- Έλα να γίνεις βασιλιάς σ' ένα δασότοπο που υπάρχει πολύ κυνήγι, πολύ κρέας για φάγωμα, που κανείς δεν το τρώει.

- Τί μου λες κυρά αλεπού! Αμαρτία είναι, λέει το λιοντάρι. Πάμε γρήγορα εκεί.

- Πάμε αμέσως, λέει η πονηρή αλεπού.

Και μιά και δυό ξεκινάνε για το μεγάλο δάσος.

Μόλις είδαν τα ζώα του δάσους να έρχεται μεγαλόπρεπο και περήφανο το λιοντάρι, ζητοκραύγαζαν και του κάνανε μεγάλη και θερμή υποδοχή. Μετά οδήγησαν το λιοντάρι στο καλύτερο σημείο του δάσους, που το ονόμασαν παλάτι του.

Τα ζώα του δάσους έδειχναν πολύ χαρούμενα και ευτυχισμένα που απέκτησαν επιτέλους, τον καλύτερο βασιλιά των ζώων!!! ( Αυτό εμένα κάτι μου θυμίζει αλλά άστο καλύτερα...)

Όμως, το λιοντάρι πείνασε. Και τότε, χωρίς να διστάσει, μπροστά στους υπηκόους του, άρπαξε το κουτό πρόβατο και το κατασπάραξε....( Και αυτό κάτι μου θυμίζει αλλά ας μην το κάνουμε θέμα.......)

Η αλεπού , περίμενε υπομονετικά να τελειώσει το γεύμα του ο βασιλιάς λιοντάρι κι έπειτα έφαγε κι αυτή με μεγάλη όρεξη ότι περίσσεψε....

Από τότε άλλαξε η ζωή στο δάσος.

Η ησυχία χάθηκε. Ο φόβος και ο τρόμος κυριάρχησε μέσα σε αυτό.

Το λιοντάρι έτρεχε όταν πεινούσε και άρπαζε οποίο ζώο έβρισκε.

Η αλεπού είχε γίνει τετράπαχη από τα υπολείμματα του βασιλικού φαγητού!

Το άλλο γέρικο βόδι που είχαν αποφασίσει να το κάνουν βασιλιά τους, τους είπε μιά μέρα :

- Εμείς είμαστε κουτά ζώα... υπάρχει όμως η κυρία κουκουβάγια που ξέρει πολλά και βλέπει στα σκοτάδια.... θα πάμε να τη ρωτήσουμε.

Πήγαν, βρήκαν την κουκουβάγια και τη ρώτησαν. Η κουκουβάγια, σκέφτηκε για λίγο και μετά τους είπε:

- Τί ακριβώς θέλετε από εμένα, αγαπητά μου ζωντανά;

- Να φύγει από τη μέση το λιοντάρι.

- Αυτό είναι εύκολο, αποκρίθηκε η κουκουβάγια.

Αλλά πάλι θα μπλέξετε... εγώ, μπορώ να βρω έναν κυνηγό να το σκοτώσει.

- Να το σκοτώσει, να το σκοτώσει, φώναζαν όλα μαζί τα ζώα.

- Ναι, αλλά....

- Δεν έχει "αλλά "και " ξαλλά" , φωνάζανε τώρα θυμωμένα όλα τα ζώα μαζί. Να το σκοτώσει, να το σκοτώσει, να το σκοτώσει!....

- Καλά! Καλά! λέει η κουκουβάγια . Θα το σκοτώσει, αλλά προσέξτε, μη μετανιώσετε... γιατί......

- Δε μετανιώνουμε!

Τί να κάνει τότε η κουκουβάγια, πάει και βρίσκει έναν κυνηγό . Του λέει:

- Πάρε το ντουφέκι σου και πήγαινε στο δάσος. Σκότωσε το λιοντάρι, πούλησε το τομάρι του και πάρε τα λεφτά του!

Πηγαίνει ο κυνηγός στο μεγάλο δάσος, κυνηγάει το λιοντάρι, παραφυλάει και το σκοτώνει....

Μόλις τα ζώα του δάσους είδαν το φοβερό λιοντάρι σκοτωμένο, έτρεξαν όλα μαζί, να ευχαριστήσουν τον κυνηγό.

Μόλις όμως ο κυνηγός είδε τόσα πολλά ζώα, κατάλαβε πως υπάρχει πλούσιο κυνήγι και άρχισε αμέσως να τουφεκάει. Μπαμ μπαμ, μπαμ και να σκοτώνει τα άμοιρα τα ζώα.

Τα καημένα τα ζώα... από το κακό στο χειρότερο....

Το λιοντάρι, έτρωγε ένα ζώο κάθε μέρα, ο κυνηγός σκότωνε πολλά....

Έτσι κάθησαν σκέφτηκαν και αποφάσισαν να πάνε πάλι στην κουκουβάγια.

Όταν πήγαν εκεί, η κουκουβάγια τους είπε με μεγάλη της λύπη:

- Τώρα πιά , είναι αργά!

Τιμωρηθήκατε για την κουταμάρα σας να θέλετε περήφανο και δυνατό βασιλιά! Τώρα, φροντίστε να γλυτώσετε όπως μπορείτε... γιατί ο άνθρωπος είναι αχόρταγος!

Έτσι έζησαν τα ζώα του δάσους με το φόβο και τον τρόμο, κυνηγημένα από τον άνθρωπο, ώσπου τα ημέρεψε και τα έβαλε στη δούλεψή του και πέρασε αυτός καλά και εκείνα....καλούτσικα!!!

Ευανθία Ρουνη

11/1/24