9 ΩΡΕ
Ο Νικόλας Τσαμπατσάς και η Ευσεβία Σπηλιωτάκη μετρούν ήδη 11 χρόνια ζωής μακριά από την Αθήνα, όπου γεννήθηκαν και μεγάλωσαν. Συνήθιζαν να επισκέπτονται την ορεινή Αρκαδία ως τουρίστες, απολαμβάνοντας τη μοναδική ομορφιά της φύσης της, όπως κάνουν και αμέτρητοι άλλοι Αθηναίοι. Σε ένα ταξίδι επιστροφής εκμυστηρεύτηκαν σχεδόν ταυτόχρονα ο ένας στον άλλον πως επιθυμούσαν βαθιά να μείνουν μόνιμα σε ένα από τα χωριά της περιοχής.
Κάπως μαγικά λίγο καιρό μετά προέκυψε η δυνατότητα εσωτερικής μετάθεσης στο τοπικό κατάστημα της Δημητσάνας για τον Νικόλα, ο οποίος κατείχε υψηλή θέση στα κεντρικά γραφεία τράπεζας. Δεν δίστασε ούτε στιγμή και αποδέχθηκε την −αντικειμενικά− εργασιακή υποβάθμιση, ανταλλάσσοντας μια πολλά υποσχόμενη καριέρα σε εταιρικό περιβάλλον με ένα διαφορετικό μοντέλο ζωής.
Η «επιθυμία ψυχής», όπως τη χαρακτηρίζουν, τους οδήγησε σε μια τεράστια αναβάθμιση της ποιότητας ζωής τους, σε ένα «ονειρικό» γι’ αυτούς μέρος που τους αγκάλιασε με θέρμη από την πρώτη στιγμή.
«Η ζωή στο χωριό δίνει πολλές αλλά διαφορετικές ευκαιρίες για διασκέδαση, ψυχαγωγία και εργασία από ό,τι στην πόλη. Οπότε θα συμβουλεύαμε όποιον σκέφτεται να μετακομίσει σε ένα χωριό να κυνηγήσει τα όνειρά του και να στρέφει τα μάτια του εκεί που έχει ομορφιά».
«Η Δημητσάνα είναι ένα παραδοσιακό χωριό στο κέντρο της Πελοποννήσου, στον νομό Αρκαδίας. Είναι χαρακτηρισμένη ως πέτρινος παραδοσιακός οικισμός και στέκεται αγέρωχη σε υψόμετρο 950 μέτρων. Είναι χτισμένη εκεί όπου στην αρχαιότητα δέσποζε η πόλη Τεύθις και έχει υπέροχη θέα στο φαράγγι του Λούσιου ποταμού και στην πεδιάδα της Μεγαλόπολης, μέχρι απέναντι στον Ταΰγετο.
ADVERTISEMENT
Facebook Twitter «Η αποκέντρωση ήταν και για τους δυο μας επιθυμία της ψυχής μας για πολλά χρόνια».Περπατώντας στα λιθόστρωτα σοκάκια του χωριού, ο ταξιδευτής βλέπει τα παλιά πετρόχτιστα σπίτια, πολλά από τα οποία είναι με δύο ή και τρεις ορόφους και έχουν αναπαλαιωθεί πολύ προσεκτικά ώστε να συνεχίσουν να διατηρούν το αρχοντικό τους παράστημα. Ένα από αυτά, μάλιστα, ο πύργος Ξενιού, είναι το υψηλότερο πέτρινο κτίριο της Πελοποννήσου, με πέντε ορόφους.
Η Δημητσάνα είναι χτισμένη σε δύο λόφους και ενδιάμεσα περνάει ο κεντρικός δρόμος που συγκεντρώνει και τα περισσότερα καταστήματα του χωριού. Στον ανατολικό λόφο δεσπόζει ο ιερός ναός της πολιούχου Αγ. Κυριακής μαζί με το ρολόι και το κτίριο του δημοτικού σχολείου, το οποίο φιλοξενεί και τη βιβλιοθήκη της Δημητσάνας με το λαογραφικό μουσείο. Στον δυτικό λόφο βρίσκεται ο ιερός ναός του Αγ. Χαραλάμπους και οι οικίες του Πατριάρχη Γρηγορίου του 5ου και του Παλαιών Πατρών Γερμανού.
Η Δημητσάνα στα χρόνια της Επανάστασης του ’21 ήταν η μπαρουταποθήκη του έθνους, η οποία τροφοδοτούσε με μπαρούτη τους Έλληνες επαναστάτες, από τους 14 μπαρουτόμυλους που λειτουργούσαν τότε. Το πώς παρασκευαζόταν το μπαρούτη μπορεί κανείς να το δει στο Υπαίθριο Μουσείο Υδροκίνησης, λίγο έξω από τη Δημητσάνα. Εκεί, εκτός από τον μπαρουτόμυλο, μπορεί να θαυμάσει και άλλες κατασκευές που έχουν αναπαλαιωθεί και μας θυμίζουν τι μπορούσε να κάνει ο άνθρωπος με τη δύναμη του νερού, όπως ο νερόμυλος, το βυρσοδεψείο και το ρακοκάζανο για την παραγωγή τσίπουρου.
Τη Δημητσάνα, και γενικότερα την περιοχή της ορεινής Γορτυνίας, τη γνωρίσαμε από κοντά ως τουρίστες. Πριν εγκατασταθούμε μόνιμα στο χωριό, επισκεπτόμασταν τακτικά την περιοχή και απολαμβάναμε τη φύση, τη γαλήνη του Μαινάλου, τη φιλοξενία των κατοίκων και φυσικά το καλό φαγητό που μπορεί ο καθένας να απολαύσει στην περιοχή. Σε κάποια από τις επισκέψεις μας, 11 χρόνια πριν, και ενώ ετοιμαζόμασταν να επιστρέψουμε στην Αθήνα, σχεδόν ταυτόχρονα είπαμε πόσο θα θέλαμε να μείνουμε μόνιμα σε κάποιο από αυτά τα χωριά. Κάποιος εκεί ψηλά μάλλον κατάλαβε τη βαθιά επιθυμία της ψυχής μας και σε μερικούς μήνες όλα στη ζωή μας συντέλεσαν ώστε να μετακομίσουμε στη Δημητσάνα, όπου μείναμε τα πρώτα επτά χρόνια, ενώ τώρα πλέον κατοικούμε σε ένα άλλο υπέροχο χωριό, τη γειτονική Στεμνίτσα.
Facebook Twitter «Τώρα πλέον κατοικούμε σε ένα άλλο υπέροχο χωριό, τη γειτονική Στεμνίτσα». Φωτ.: travelarcadia.comΗ αποκέντρωση ήταν και για τους δυο μας επιθυμία της ψυχής μας για πολλά χρόνια. Αγαπημένος προορισμός ήταν και φυσικά είναι η ορεινή Αρκαδία. Εγώ (σ.σ. Νικόλας), πριν εγκατασταθούμε στην περιοχή, εργαζόμουν ως στέλεχος στην Τράπεζα Πειραιώς. Με πολλούς και “βαρύγδουπους” τίτλους, ατελείωτες ώρες στο γραφείο και σε διάφορες συναντήσεις, με ακατόρθωτα deadlines και σχεδόν καθημερινό άγχος στο κόκκινο. Λίγους μήνες μετά από αυτή την αυθόρμητη έκφραση της επιθυμίας μας για μετεγκατάσταση στην περιοχή, ανακοινώθηκε στο εσωτερικό portal της τράπεζας ότι “άνοιξε” θέση υπαλλήλου στο κατάστημα που υπήρχε στη Δημητσάνα. Να η ευκαιρία, σκέφτηκα και αμέσως τηλεφώνησα στην Ευσεβία για να της το πω. Η αντίδρασή της ήταν ακαριαία: “κάνε αίτηση και φύγαμε”, μου απάντησε. Ουσιαστικά με αυτήν τη μετάθεση υποβαθμιζόταν η δική μου καριέρα, αλλά θα αναβαθμίζαμε τη ζωή μας.
Αφού υπέβαλα την αίτηση, συνάντησα έντονη αντίσταση από τους προϊσταμένους μου. Στην αρχή πίστεψαν ότι κάτι δεν είχα καταλάβει καλά. Με ρωτούσαν αν έχω εγώ ή η Ευσεβία καταγωγή από την Αρκαδία, αν έχουμε συγγενείς εκεί ή δικό μας σπίτι και άλλα παρόμοια. Τους εξηγούσα ότι απλώς θέλουμε να αποκεντρωθούμε και με κοίταζαν με συγκατάβαση, έως και με λύπηση. Πιθανόν να πίστεψαν ότι κάτι δεν πήγαινε καλά με το μυαλό μου.
Μετά χρησιμοποίησαν άλλο τρόπο για να με πείσουν. Μου έλεγαν ότι χαραμίζω την καριέρα μου, ότι δεν θα μπορούσα εργασιακά να αναπτυχθώ στην επαρχία, ότι, αν έφευγα, δεν θα μπορούσα να επιστρέψω εκ νέου στην Αθήνα ως στέλεχος και άλλες δικαιολογίες, που εκείνη τη στιγμή μου φαίνονταν έως και αστείες. Έως τη στιγμή που ο διευθυντής μου, καλή του ώρα, μου εκμυστηρεύτηκε ότι όλα αυτά μου τα έλεγε απλώς επειδή ο ίδιος δεν είχε τα κότσια να κάνει κάτι αντίστοιχο. Και τελικά υπέγραψε τη μετάθεση.
Δεν θα λέγαμε πως είχε κάποια ιδιαίτερη δυσκολία η μετάβαση, όσον αφορά στη ζωή στο χωριό. Ειδικά από τη στιγμή που ήταν επιθυμία της ψυχής μας, όλα ήταν βολικά. Και αφού ο καθένας μας τα είχε καλά με τον εαυτό του και ήμασταν πολύ καλά μεταξύ μας, όλα τα κομμάτια του παζλ ήρθαν και ταίριαξαν εύκολα. Το σπίτι που είχαμε τότε νοικιάσει απείχε από το κατάστημα της τράπεζας τρία λεπτά με τα πόδια! Αδιανόητο για έναν Αθηναίο να πηγαίνει στην εργασία του το πρωί σε τρία λεπτά, χωρίς να χρειάζεται αυτοκίνητο ή άλλο μέσο μαζικής μεταφοράς. Επίσης, το σπίτι είχε χώρο στην πίσω πλευρά και βάλαμε κήπο, ντομάτες, αγγουράκια, κολοκύθια κ.λπ. Και βέβαια συναναστρεφόμασταν όλο το χωριό, που μας αγκάλιασε με θέρμη.
Facebook Twitter «Όσον αφορά στα μειονεκτήματα, είναι οι μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να διανύουμε για να κάνουμε κάποιες δουλειές στην πόλη, αφού η Τρίπολη, που είναι η κοντινότερη, απέχει περίπου 45 χλμ., ενώ αν έχει πάγο ή χιόνι στο βουνό πρέπει να διανύσουμε περίπου 75 χλμ. για να φτάσουμε».Η διαμονή σε ένα τέτοιο ονειρικό μέρος έχει κυρίως πλεονεκτήματα. Η άμεση επαφή με τη φύση είναι το κυριότερο. Η φύση μάς γαληνεύει και μας ημερεύει, μας γειώνει και μας βοηθάει να ερχόμαστε πιο εύκολα σε επαφή με τον εαυτό μας. Μετά είναι ο ρυθμός της ζωής. Στο χωριό είναι μέρος της ζωής μας να ακολουθούμε τις προσταγές των εποχών, αλλά και των ωρών της κάθε ημέρας. Τον χειμώνα μαζευόμαστε νωρίτερα στο σπίτι, χαλαρώνουμε περισσότερες ώρες και ακολουθούμε το ωράριο της φύσης. Το καλοκαίρι, που μεγαλώνει η ημέρα, αυξάνονται και οι καθημερινές μας δραστηριότητες, αφού το φως της ημέρας ορίζει τη ζωή μας.
Η ποιότητα της ζωής στο χωριό είναι σαφώς αναβαθμισμένη σε σχέση με αυτή της Αθήνας, στην οποία κατοικούσαμε, ενώ παράλληλα και η ποιότητα της τροφής μας, στις περισσότερες περιπτώσεις, υπερέχει σε σχέση με αυτή που βρίσκαμε στη μεγαλούπολη. Επίσης, ο κοινωνικός κύκλος μας είναι ευρύτερος, αφού εδώ είμαστε μια μεγάλη οικογένεια και νοιάζεται ο ένας τον άλλο, αντίθετα με την ανωνυμία της πόλης.
Αυτό για εμάς έχει μεγάλη σημασία, αφού δεν έχουμε συγγενείς στην περιοχή. Οι κάτοικοι μάς αγκάλιασαν από την πρώτη στιγμή και νιώσαμε από την αρχή αυτό το νοιάξιμο που μας έδωσε την αίσθηση της ασφάλειας. Και βέβαια, το ότι ανοίγουμε το πρωί το παράθυρό μας και βλέπουμε το ελατόδασος του Μαινάλου είναι ανεκτίμητο. Η μέρα μας ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις.
Όσον αφορά στα μειονεκτήματα, είναι οι μεγάλες αποστάσεις που πρέπει να διανύουμε για να κάνουμε κάποιες δουλειές στην πόλη, αφού η Τρίπολη, που είναι η κοντινότερη, απέχει περίπου 45 χλμ., ενώ αν έχει πάγο ή χιόνι στο βουνό πρέπει να διανύσουμε περίπου 75 χλμ. για να φτάσουμε. Επίσης τον χειμώνα είναι συχνό φαινόμενο οι διακοπές ρεύματος, αν και πλέον είναι λιγότερο συχνές. Αλλά για φαντάσου με θερμοκρασίες κάτω του μηδενός να κοπεί το ρεύμα και να μην μπορούμε να ζεσταθούμε.
Επίσης, ειδικά τα πρώτα χρόνια, συναντήσαμε αρκετές δυσχέρειες στη μετακίνησή μας είτε με τα πόδια είτε, κυρίως, με το αυτοκίνητο, διότι δεν ήμασταν συνηθισμένοι να περπατάμε και να οδηγούμε σε συνθήκες πάγου και χιονιού. Βέβαια, πλέον έχουμε συνηθίσει αρκετά, αλλά και πάλι εύκολο δεν το λες. Τέλος, από τον Απρίλιο του 2022 που ανοίξαμε το “για Φαντάσου” έχει μειωθεί κατά πολύ ο ελεύθερος χρόνος μας, αφού χρειάζεται να είμαστε τις περισσότερες ώρες της ημέρας στο μαγαζί ή να κάνουμε πράγματα που αφορούν στην επιχείρηση, όπως για παράδειγμα να πάμε στην Τρίπολη για να φέρουμε προϊόντα ή να ψάξουμε να βρούμε νέες συνεργασίες. Βέβαια, αυτά είναι πράγματα που μας αρέσει να κάνουμε και τα κάνουμε με χαρά, οπότε μπορούμε να πούμε πως απλώς άλλαξε η διάθεση του ελεύθερου χρόνου μας προς άλλες κατευθύνσεις.
Facebook Twitter «Το ότι ανοίγουμε το πρωί το παράθυρό μας και βλέπουμε το ελατόδασος του Μαινάλου είναι ανεκτίμητο. Η μέρα μας ξεκινά με τις καλύτερες προϋποθέσεις». Φωτ.: offroadgreece.comΤα αρνητικά τα αντιμετωπίζουμε με κέφι και ευρηματικότητα. Προσπαθούμε πάντα να ανακαλύπτουμε την όμορφη πλευρά των δυσκολιών μας και όσο μπορούμε να τις αμβλύνουμε και να μαθαίνουμε μέσα από αυτές. Δεν είναι λίγες οι φορές που καταφέρνουμε ακόμη και να διασκεδάζουμε μέσα από τις δυσκολίες μας, αλλά, φυσικά, αυτό δεν είναι πάντα εφικτό. Το καλό είναι πως είμαστε δυνατή ομάδα και όταν ο ένας λιγοψυχά ή απογοητεύεται, ο άλλος δυναμώνει και τραβά και τους δύο προς τα πάνω.
Νομίζουμε πως δεν υπάρχει κάτι που μας λείπει και δεν μπορούμε να το βρούμε. Και το σίγουρο είναι πως εδώ που ήρθαμε μπορούμε πολύ πιο εύκολα να βρούμε τον εαυτό μας και να δυναμώνει η σχέση μας. Όταν είμαστε καλά με τον εαυτό μας και είμαστε καλά ο ένας με τον άλλο στη μεταξύ μας σχέση, όλα έρχονται πιο εύκολα και ανακαλύπτουμε πτυχές του εαυτού μας που ούτε φανταζόμασταν ότι υπήρχαν. Και όσον αφορά στους γονείς μας που μένουν στην Αθήνα ή σε κάποιες συναυλίες και παραστάσεις που θέλουμε να παρακολουθήσουμε, σε 2 με 2,5 ώρες έχουμε φτάσει στην Αθήνα.
Όταν έκλεισε το κατάστημα της τράπεζας στη Δημητσάνα, δεν θέλαμε με τίποτα να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Αφουγκραστήκαμε τις ευκαιρίες που μας δίνει ο τόπος σε συνδυασμό με όσα θαυμάζαμε τα τελευταία χρόνια. Δηλαδή, όλους αυτούς τους νέους ανθρώπους που παράγουν και δημιουργούν στην Ελλάδα ποιοτικά προϊόντα, με μεράκι και αγάπη. Τους Έλληνες καλλιτέχνες που τα χειροτεχνήματά τους τα διακρίνει η υψηλή αισθητική και η αξία. Παραγωγούς που πήραν στα χέρια τους τη γη των γονιών και των παππούδων τους και την αναβάθμισαν προσφέροντας προϊόντα που σέβονται τον τόπο τους και τους πελάτες τους.
Με άλλα λόγια, την Ελλάδα εκείνη που παράγει και δεν γκρινιάζει, δημιουργεί και δεν περιμένει. Σκεφτήκαμε “για φαντάσου να δημιουργήσουμε έναν χώρο που θα φιλοξενεί τα προϊόντα αυτών των ανθρώπων”. Και η σκέψη έγινε πραγματικότητα. Με το “για Φαντάσου” δημιουργήσαμε ένα εκλεκτοπωλείο, έναν πυρήνα εκλεκτών ελληνικών προϊόντων που προέρχονται από ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες αξίες με εμάς, αγαπούν την Ελλάδα και φροντίζουν να το δηλώνουν με τα ποιοτικά προϊόντα τους. Δημιουργήσαμε μια “οικογένεια”, αφού μας ενδιαφέρει πρώτα να γνωρίζουμε τους ανθρώπους που παράγουν και δημιουργούν τα προϊόντα του “για Φαντάσου”, καθώς και την ιστορία που κρύβει ο καθένας, και μετά να έρχονται τα προϊόντα στο κατάστημά μας.
Facebook Twitter «Με το “για Φαντάσου” δημιουργήσαμε ένα εκλεκτοπωλείο, έναν πυρήνα εκλεκτών ελληνικών προϊόντων που προέρχονται από ανθρώπους που μοιράζονται τις ίδιες αξίες με εμάς, αγαπούν την Ελλάδα και φροντίζουν να το δηλώνουν με τα ποιοτικά προϊόντα τους».Και επειδή η Ευσεβία λατρεύει να υφαίνει, εκτός των υφαντών που φέραμε στο “για Φαντάσου”, υφάναμε και εμείς με τη σειρά μας ένα υφαντό. Τα στημόνια είναι οι συνεργάτες μας, τα υφάδια –τα νήματα δηλαδή που δημιουργούν το σχέδιο– είναι τα υπέροχα προϊόντα τους και εμείς τα υφαίνουμε και δημιουργούμε ένα υπέροχο εργόχειρο, το “για Φαντάσου”. Μέρα με την ημέρα το σχέδιο αλλάζει και διαμορφώνεται σύμφωνα με την υπεραξία που μας δίνουν τα προϊόντα των συνεργατών μας. Έτσι, στο “για Φαντάσου” μπορείτε να βρείτε τρόφιμα και ποτά, καλλυντικά, χειροτεχνήματα, προϊόντα με ελληνική ψυχή και ιστορία. Πραγματικά, μακάρι να μπορούσαμε να χωρέσουμε ακόμη περισσότερα. Γιατί, πιστέψτε μας, υπάρχουν πολλοί Έλληνες εκεί έξω που κάνουν “για φανταστικές” δουλειές, σε μια διαφορετική Ελλάδα από αυτή που συνήθως μας δείχνουν τα media. Μια Ελλάδα που πραγματικά θαυμάζουμε!
Κοιτώντας πίσω, ναι, δικαιωθήκαμε απόλυτα. “Διευρυνθήκαμε” ως άνθρωποι, ως προσωπικότητες. Απολαμβάνουμε τη ζωή και τη ζούμε ως το μεδούλι. Συνδεόμαστε με τη φύση και έχουμε καταφέρει να βρισκόμαστε σε μόνιμες διακοπές. Όχι πως δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά εδώ τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά. Με κέφι! Με μια βόλτα στο δάσος ξεκαθαρίζει το μυαλό και μπαίνουν τα πράγματα πιο εύκολα στη θέση τους. Όχι, δεν σκεφτήκαμε ούτε μία στιγμή να επιστρέψουμε στην Αθήνα. Και κάποιες φορές που πηγαίνουμε στην Αθήνα, αναρωτιόμαστε: καλά, ζούσαμε εδώ και το θεωρούσαμε και φυσιολογικό;
Ένα γεγονός που είναι αστείο, αλλά συνάμα και καρμικό σε ένα πιο πνευματικό επίπεδο, είναι ότι στην Αθήνα μέναμε στο κέντρο, στους Αμπελόκηπους, στην οδό Δημητσάνας. Όταν ανακοινώσαμε στους φίλους μας ότι μετακομίζουμε στη Δημητσάνα, μας λέει ένας από αυτούς ότι πάλι καλά που δεν μέναμε στην οδό “Νέας Υόρκης”, γιατί τότε πιθανόν να μετακομίζαμε εκεί και δεν θα μπορούσαν να μας δουν.
Η περιοχή γύρω από τη Δημητσάνα και τη Στεμνίτσα ονομάζεται και “μικρό Άγιον Όρος”, λόγω των πολυάριθμων μοναστηριών και ασκηταριών που υπήρχαν εδώ τα παλαιότερα χρόνια. Ακόμη και σήμερα υπάρχουν αρκετά μοναστήρια σημαντικά όχι μόνο για την ιερότητά τους αλλά και για την αρχιτεκτονική τους. Σε ένα από αυτά, στην Ιερά Μονή Αιμυαλών, υπάρχει ένας μοναχός, ο πατέρας Ιωσήφ, ο οποίος μας στήριξε από την αρχή που μετακομίσαμε, με τα λόγια του, τις συμβουλές του και την προσευχή του. Είναι ένας πολύ πράος και γαλήνιος άνθρωπος, με εξαιρετικό χιούμορ, ο οποίος κάθε φορά που μιλάμε μαζί του αγγίζει την ψυχή μας και μας δίνει κουράγιο και δύναμη να προχωράμε στη ζωή μας και να γινόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.
Παράλληλα, μας στήριξε σημαντικά με τον τρόπο του στα πρώτα βήματα που κάναμε με το “για Φαντάσου” και βέβαια ακόμη μας στηρίζει και είμαστε ιδιαίτερα ευγνώμονες που τον γνωρίσαμε. Πραγματικά, μόνο η γνωριμία και η συναναστροφή μας με τον πατέρα Ιωσήφ άξιζε τη μετακόμισή μας στη Δημητσάνα.
Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε κάτι, θα ήταν ο δρόμος που περνάει μέσα από το χωριό. Σε ημέρες αιχμής δημιουργείται απίστευτο κυκλοφοριακό πρόβλημα με τουριστικά λεωφορεία, αυτοκίνητα και πεζούς που δεν έχουν πού να πάνε. Βλέπεις, όταν χτίστηκε το χωριό δεν υπήρχαν προδιαγραφές για αυτοκίνητα και λεωφορεία. Μόνο για άλογα, μουλάρια, ίσως και για κάρα. Γι’ αυτό είναι και τόσο γραφικό. Αυτό λοιπόν που θα αλλάζαμε είναι ότι θα δημιουργούσαμε μια περιφερειακή οδό για τη διευκόλυνση των τουριστών μας και θα πεζοδρομούσαμε την κεντρική οδό. Νομίζουμε ότι αυτό θα έλυνε πολλά πρακτικά και καθημερινά προβλήματα.
Κάποιον που σκέφτεται ένα αντίστοιχο βήμα με το δικό μας θα τον συμβουλεύαμε, αν είναι επιθυμία της ψυχής του, να το κάνει. Αρκεί να είναι συνειδητή αυτή η απόφαση και να έχει χορτάσει τη ζωή στην πόλη. Η ζωή στο χωριό δίνει πολλές αλλά διαφορετικές ευκαιρίες για διασκέδαση, ψυχαγωγία και εργασία από ό,τι στην πόλη. Οπότε θα συμβουλεύαμε όποιον σκέφτεται να μετακομίσει σε ένα χωριό να κυνηγήσει τα όνειρά του και να στρέφει τα μάτια του εκεί που έχει ομορφιά. Και, “για Φαντάσου”, η ζωή θα τον ανταμείψει».
πηγη
Δημοσίευση σχολίου